Lente 2024: 2. De kloof en het paardenfeest

 vervolg van dag 1

De zon komt op bij Antequera

Dag 2: zondag 5 mei

Ik heb goed kunnen slapen. De nacht was niet heel warm en de luiken voor de ramen sloten het licht en geluid van de snelweg goed af. Uit het raam zag ik de zon opkomen achter de bergen. Wat een mooi gezicht! Na het ontbijt in de gemeenschappelijke zaal was het alweer tijd om onze koffers in te pakken en ons bij de bus te verzamelen voor de volgende bestemming: de stad Ronda.

Ronda

De Puente Nuevo over 
de kloof in Ronda

Het stadje Ronda werd door de Moren als belangrijke vestingplaats gebruikt. 

De plaats ligt in de bergen en wordt onderbroken door een diepe kloof waar de Guadalevín doorheen stroomt. Over de kloof liggen enkele stenen bruggen, waarvandaan je een goed uitzicht hebt over de vallei. Indien we dit wilden, konden we tegen betaling een stuk de kloof in wandelen, met een helm tegen eventueel vallende rotsblokken. Dit hebben we uiteindelijk niet gedaan. We gingen uiteen in kleinere groepjes en verkenden de stad, de winkelstraat, een kerkje en een stierenstadion dat schijnbaar nog in gebruik was. In de loop van de ochtend werd het drukker in de straten met andere bezoekers. We dronken een kopje koffie en haalden een bocadillo, een broodje, met goede serranoham. Even zitten en genieten van het vakantiegevoel.

Jerez de la Frontera

Na de lunch vertrokken we weer westwaarts door het Parque Natural Sierra de Grazalema richting Jerez de la Frontera, een stadje beroemd om de vele sherryproducenten die daar zetelen. We zagen de oude fabrieken van buiten. Omdat het zondag was konden we er niet naar binnen, wel had onze reisleidster eens stadswandeling geregeld met een Nederlandse vrouw die al tijden in de plaats woonde. We liepen eerst langs het plein waar de alcazar, de oude Moorse burcht met zandstenen kleuren en vierkante torens stond. Hier bloeiden de jacaranda-bomen, afkomstig uit Zuid-Amerika, met heldere, paarse kleuren. Het was ongeveer 25 graden, maar er stond een aangenaam zeebriesje. Onze stadsgids sprak enthousiast over de productie van sherry en wijn - misschien had ze al een glaasje op - en over de eigenschappen van de woningen in de stad. Veel huizen hebben een binnenplaats (patio), zodat het in de zomer koel blijft, maar géén centrale verwarming, wat in de winter toch net iets te fris is.

Bloeiende jacaranda-bomen in
Jerez de la Frontera

Na onze stadswandeling had de reisleidster een verrassing voor ons: we gingen naar een festival aan de rand van de stad: het festival van de paarden. Op een groot terrein stonden vele tentjes opgesteld waar je drankjes zoals sherry kon halen. De bezoekers, mensen uit de hele streek, waren traditioneel gekleed: mannen in tenue de ville en vrouwen in een flamenco-achtige jurk met een bloem in het haar. Sommigen reden met een glas in de hand op paardenkoetsen heen en weer over het terrein. Zien en gezien worden en vooral genieten, daar ging het om. Na een halfuurtje te hebben rondgelopen op het terrein ging ik weer naar buiten, want ik vond het wel heel druk! Interessant om te zien hoe de tradities hier nog leven en hoe ook de jonge mensen zich daar zonder morren mee bezig lijken te houden.

Toen we ons weer verzameld hadden vertrokken we richting de volgende bestemming waar we zouden overnachten: Sevilla! We sliepen in een groot hotel nabij de stadsmuur. Het diner in het hotel was een buffet. De kamer was zeer ruim met grote spiegels aan alle kanten. De badkamer was bekleed met sjiek uitziende tegels en had meerdere grote flessen zeep en shampoo. Het uitzicht viel helaas tegen... de stad zou ik morgen weer zien.

vervolg: dag 3

Lente 2024: 1. In stilte naar de zon

Och mensen, wat regent het toch aan één stuk door in ons land! Al sinds de herfst niets anders lijkt het wel. Daar had ik dus geen zin meer in. Ik kreeg een idee: op naar Spanje! Ik was daar zes en twaalf jaar geleden geweest, dus het leek me weer eens tijd. Waar ik toen Catalonië en Baskenland bezocht, besloot ik nu naar het zuiden af te reizen: Andalusië, het land van de zon, tapas, flamenco en de Moorse cultuur. Het voorjaar leek me de beste periode om te gaan: zomers warm, maar nog niet extreem heet.

Al zoekend naar bestemmingen kwam ik een aanbieding tegen voor een groepsreis, precies naar Andalusië in de periode dat ik wilde gaan. Dat kwam goed uit! De reis zou langs de bestemmingen gaan die mij interessant leken en ik hoefde verder geen hotels of vervoer te regelen. Zou zo'n groepsreis wel wat voor mij zijn? In mijn studententijd reisde ik dan weleens met grotere groepen, voor de rest ging ik meestal zelf op pad, dan kon ik gewoon zelf bepalen wat ik wilde gaan doen. Aan de andere kant... een week ontzorgd worden is misschien ook wel eens prettig. Deze groepsreis was bedoeld voor mensen die alleen reisden. Ik besloot het erop te wagen.

Dag 1: zaterdag 4 mei 2024

Met de koffer bij de hand reisde ik naar Schiphol. Op zoek naar de juiste incheckbalie zag ik eerst alleen maar schermen waar je zelf je koffer kon inchecken. Dit werkte voor mij niet omdat ik eerst de boardingpass nodig had. Ik vroeg het na en kon alsnog bij een fysieke balie terecht. Het was van te voren niet evident dat deze balie ook voor Transavia was, maar blijkbaar dus wel. De aardige medewerker hielp meteen mee met het inchecken van de koffer. Na de scanpoortjes haalde ik een broodje ham bij La Place, warm en druk en naar mijn mening veel te duur - ik blijf toch Hollands - maar goed, ik had trek. Ik liep een aantal rondjes op de terminal totdat het tijd werd om naar de gate te gaan voor het boarden. 

We vlogen met een Boeing 737 naar Málaga. Ik zat achter de vleugel bij het raam, de stoel naast mij was leeg. Onder de passagiers moesten zich ook andere deelnemers aan de groepsreis bevinden, maar het viel niet te zeggen wie dit waren. Ik pakte een tijdschrift waarin Hans Klok over zijn reizen vertelde; sympathieke man is dat toch. Verder keek ik vooral veel naar buiten. Tot halverwege de vlucht bleef het bewolkt; daarna zag ik ontelbare dorpjes omringd door eindeloze kavels liggen; even later maakten deze plaats voor grotere stadjes met witte huizen. Na drie uur arriveerden we op het vliegveld van Málaga, waar we door allerlei gangen en hallen heen moesten lopen - er leek geen einde aan te komen - richting de bagageband. Toen ik eenmaal mijn koffer weer had zag ik herkenbaar onze reisleidster staan met een aantal reisgenoten. Ik ging er ook maar tussen staan. We waren met vijfentwintig reizigers, van eind twintig tot begin zeventig, ik denk dat de meesten veertigers of vijftigers waren, meer vrouwen dan mannen. We kwamen uit diverse streken in Nederland en België en uit alle lagen van de bevolking. Omdat het vier mei was namen we samen twee minuten stilte in acht. Daarna laadden we onze spullen in de bus en gingen onder leiding van onze buschauffeur José en met een introductie van de reisleidster op weg naar het eerste hotel van de reis langs de snelweg bij Antequera.

De zon scheen duidelijk beter dan in Nederland, ook nu het tegen zonsondergang liep. Langs de weg lagen ruige bergen, de Montes de Málaga. Het was groen - vorige week had het nog geregend. Na een uur rijden arriveerden we bij het hotel, dat tegen een bergwand lag en wat Oostenrijks aandeed. We schoven meteen aan in de eetzaal, waar we salade, kip en patat kregen. Ik bestelde er een vino blanco bij. Daarna volgde een soort crème brûlée waar een zacht Mariakaakje in lag. Niet heel Spaans, wel heel welkom na de reis. Tijdens het eten maakten we alvast wat kennis met elkaar en openden een groepsapp. Heel handig, want in de dagen die volgden zouden we hiermee elkaar foto's (en betaalverzoeken) kunnen sturen. Sommigen van ons hadden al eerder dit type groepsreizen gemaakt, voor de meesten was het echter de eerste keer. Rond negen uur waren we moe van de dag en gingen we elk naar onze eigen kamers.

De kamer was redelijk ruim, klassiek ingericht en ik had uitzicht op de bergen aan de overkant van de weg. Voor de ramen zaten luiken die met een ingewikkeld systeem open en dicht gehesen konden worden. Het werd ons afgeraden de ramen open te houden omdat er veel bijen rond het hotel vlogen. Ik friste mij op en ging daarna meteen naar bed. Morgen zien we wel weer verder!

vervolg: dag 2

Zomer 2023: waar is het vliegtuig?

 vervolg van dag 4

Dag 5: donderdag 17 augustus

Vandaag besloot ik eens rustig uit te slapen. Ik maakte nog één wandeling naar Princess Street Gardens om te ontbijten en pakte daarna mijn koffer in. Heb ik alles? Geen sokken onder het bed? Oplader in de tas? Toiletspullen? Helaas waren er geen zeepjes meer die ik stiekem mee kon nemen. Ik hoefde niet uit te checken; de online links die ik voor de hotel- en kamerdeur had gekregen zouden in de loop van de dag vervallen. Ik liep met mijn koffer richting de tram bij Haymarket Station om weer naar het vliegveld te gaan.

Een lange zit

's Ochtends ontving ik een bericht van Transavia: het vliegtuig dat eerst rond het begin van de middag stond gepland was vertraagd. Wel moest ik op de aangegeven tijd - tegen het einde van de ochtend - reeds inchecken en mijn bagage afgeven. Nou, een middagje op het vliegveld dan maar! Rond het middaguur kon ik langs de vrij drukke scanpoortjes heen - de douaniers spraken de samendrommende mensenmassa streng toe om rijen te vormen; ik deed alvast mijn schoenen uit in de rij. Het duurde even voor de automatische paspoortcontrole mij herkende - mijn foto was immers al wat jaren oud.

In de loop van de middag kwam een nieuw bericht van Transavia: opnieuw vertraagd! Het vliegtuig zou nu rond het einde van de middag komen. Er zat niets anders op dan her en der te zitten en wat doelloos rond te lopen. Ik geloof dat ik wel drie keer allerlei dubieuze broodjes gehaald heb bij de supermarktjes. Uiteindelijk verscheen dan tegen het einde van de middag toch het nummer van de gate op het bord. Buiten stond een grote Boeing 747 klaar en we konden alvast naar de sluis richting het toestel, maar nog niet erin: het toestel moest eerst bijgetankt worden én de bagage moest natuurlijk ingeladen worden. Pas tegen zeven uur konden we plaats nemen in het vliegtuig.

De piloot riep om wat het probleem was: er was een karretje tegen het oorspronkelijke toestel gereden, waardoor hij nu met dit vliegtuig helemaal vanuit Málaga moest komen. Een hele operatie! Hoewel ik eerst achter in een 737 achter de vleugels zou zitten, zat ik in dit toestel direct naast de nooduitgang bij de vleugel. De stewardess legde speciaal uit dat ik een rol had bij het openen van de deur in geval van nood. Veel passagiers die vooraan zaten werden verzocht een plaats achter in het toestel te zoeken wegens het te verdelen gewicht. Daar had niet iedereen veel zin in, maar na een tijdje konden we dan echt vertrekken...

Slot

Daarmee sluit ik het verhaal over mijn reis naar Edinburgh af: ik heb het goed naar mijn zin gehad, eindelijk weer zelf op reis na de coronaperiode; ik heb mooie gebouwen en musea gezien, een steile heuvel beklommen, haggis en wat pints genuttigd en kennis gemaakt met de stugge Schotten.