Och mensen, wat regent het toch aan één stuk door in ons land! Al sinds de herfst niets anders lijkt het wel. Daar had ik dus geen zin meer in. Ik kreeg een idee: op naar Spanje! Ik was daar zes en twaalf jaar geleden geweest, dus het leek me weer eens tijd. Waar ik toen Catalonië en Baskenland bezocht, besloot ik nu naar het zuiden af te reizen: Andalusië, het land van de zon, tapas, flamenco en de Moorse cultuur. Het voorjaar leek me de beste periode om te gaan: zomers warm, maar nog niet extreem heet.
Al zoekend naar bestemmingen kwam ik een aanbieding tegen voor een groepsreis, precies naar Andalusië in de periode dat ik wilde gaan. Dat kwam goed uit! De reis zou langs de bestemmingen gaan die mij interessant leken en ik hoefde verder geen hotels of vervoer te regelen. Zou zo'n groepsreis wel wat voor mij zijn? In mijn studententijd reisde ik dan weleens met grotere groepen, voor de rest ging ik meestal zelf op pad, dan kon ik gewoon zelf bepalen wat ik wilde gaan doen. Aan de andere kant... een week ontzorgd worden is misschien ook wel eens prettig. Deze groepsreis was bedoeld voor mensen die alleen reisden. Ik besloot het erop te wagen.
Dag 1: zaterdag 4 mei 2024
Met de koffer bij de hand reisde ik naar Schiphol. Op zoek naar de juiste incheckbalie zag ik eerst alleen maar schermen waar je zelf je koffer kon inchecken. Dit werkte voor mij niet omdat ik eerst de boardingpass nodig had. Ik vroeg het na en kon alsnog bij een fysieke balie terecht. Het was van te voren niet evident dat deze balie ook voor Transavia was, maar blijkbaar dus wel. De aardige medewerker hielp meteen mee met het inchecken van de koffer. Na de scanpoortjes haalde ik een broodje ham bij La Place, warm en druk en naar mijn mening veel te duur - ik blijf toch Hollands - maar goed, ik had trek. Ik liep een aantal rondjes op de terminal totdat het tijd werd om naar de gate te gaan voor het boarden.
We vlogen met een Boeing 737 naar Málaga. Ik zat achter de vleugel bij het raam, de stoel naast mij was leeg. Onder de passagiers moesten zich ook andere deelnemers aan de groepsreis bevinden, maar het viel niet te zeggen wie dit waren. Ik pakte een tijdschrift waarin Hans Klok over zijn reizen vertelde; sympathieke man is dat toch. Verder keek ik vooral veel naar buiten. Tot halverwege de vlucht bleef het bewolkt; daarna zag ik ontelbare dorpjes omringd door eindeloze kavels liggen; even later maakten deze plaats voor grotere stadjes met witte huizen. Na drie uur arriveerden we op het vliegveld van Málaga, waar we door allerlei gangen en hallen heen moesten lopen - er leek geen einde aan te komen - richting de bagageband. Toen ik eenmaal mijn koffer weer had zag ik herkenbaar onze reisleidster staan met een aantal reisgenoten. Ik ging er ook maar tussen staan. We waren met vijfentwintig reizigers, van eind twintig tot begin zeventig, ik denk dat de meesten veertigers of vijftigers waren, meer vrouwen dan mannen. We kwamen uit diverse streken in Nederland en België en uit alle lagen van de bevolking. Omdat het vier mei was namen we samen twee minuten stilte in acht. Daarna laadden we onze spullen in de bus en gingen onder leiding van onze buschauffeur José en met een introductie van de reisleidster op weg naar het eerste hotel van de reis langs de snelweg bij Antequera.
De zon scheen duidelijk beter dan in Nederland, ook nu het tegen zonsondergang liep. Langs de weg lagen ruige bergen, de Montes de Málaga. Het was groen - vorige week had het nog geregend. Na een uur rijden arriveerden we bij het hotel, dat tegen een bergwand lag en wat Oostenrijks aandeed. We schoven meteen aan in de eetzaal, waar we salade, kip en patat kregen. Ik bestelde er een vino blanco bij. Daarna volgde een soort crème brûlée waar een zacht Mariakaakje in lag. Niet heel Spaans, wel heel welkom na de reis. Tijdens het eten maakten we alvast wat kennis met elkaar en openden een groepsapp. Heel handig, want in de dagen die volgden zouden we hiermee elkaar foto's (en betaalverzoeken) kunnen sturen. Sommigen van ons hadden al eerder dit type groepsreizen gemaakt, voor de meesten was het echter de eerste keer. Rond negen uur waren we moe van de dag en gingen we elk naar onze eigen kamers.
De kamer was redelijk ruim, klassiek ingericht en ik had uitzicht op de bergen aan de overkant van de weg. Voor de ramen zaten luiken die met een ingewikkeld systeem open en dicht gehesen konden worden. Het werd ons afgeraden de ramen open te houden omdat er veel bijen rond het hotel vlogen. Ik friste mij op en ging daarna meteen naar bed. Morgen zien we wel weer verder!
vervolg: dag 2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten