vervolg van dag 4
Dag 5: donderdag 17 augustus
Vandaag besloot ik eens rustig uit te slapen. Ik maakte nog één wandeling naar Princess Street Gardens om te ontbijten en pakte daarna mijn koffer in. Heb ik alles? Geen sokken onder het bed? Oplader in de tas? Toiletspullen? Helaas waren er geen zeepjes meer die ik stiekem mee kon nemen. Ik hoefde niet uit te checken; de online links die ik voor de hotel- en kamerdeur had gekregen zouden in de loop van de dag vervallen. Ik liep met mijn koffer richting de tram bij Haymarket Station om weer naar het vliegveld te gaan.
Een lange zit
's Ochtends ontving ik een bericht van Transavia: het vliegtuig dat eerst rond het begin van de middag stond gepland was vertraagd. Wel moest ik op de aangegeven tijd - tegen het einde van de ochtend - reeds inchecken en mijn bagage afgeven. Nou, een middagje op het vliegveld dan maar! Rond het middaguur kon ik langs de vrij drukke scanpoortjes heen - de douaniers spraken de samendrommende mensenmassa streng toe om rijen te vormen; ik deed alvast mijn schoenen uit in de rij. Het duurde even voor de automatische paspoortcontrole mij herkende - mijn foto was immers al wat jaren oud.
In de loop van de middag kwam een nieuw bericht van Transavia: opnieuw vertraagd! Het vliegtuig zou nu rond het einde van de middag komen. Er zat niets anders op dan her en der te zitten en wat doelloos rond te lopen. Ik geloof dat ik wel drie keer allerlei dubieuze broodjes gehaald heb bij de supermarktjes. Uiteindelijk verscheen dan tegen het einde van de middag toch het nummer van de gate op het bord. Buiten stond een grote Boeing 747 klaar en we konden alvast naar de sluis richting het toestel, maar nog niet erin: het toestel moest eerst bijgetankt worden én de bagage moest natuurlijk ingeladen worden. Pas tegen zeven uur konden we plaats nemen in het vliegtuig.
De piloot riep om wat het probleem was: er was een karretje tegen het oorspronkelijke toestel gereden, waardoor hij nu met dit vliegtuig helemaal vanuit Málaga moest komen. Een hele operatie! Hoewel ik eerst achter in een 737 achter de vleugels zou zitten, zat ik in dit toestel direct naast de nooduitgang bij de vleugel. De stewardess legde speciaal uit dat ik een rol had bij het openen van de deur in geval van nood. Veel passagiers die vooraan zaten werden verzocht een plaats achter in het toestel te zoeken wegens het te verdelen gewicht. Daar had niet iedereen veel zin in, maar na een tijdje konden we dan echt vertrekken...
Slot
Daarmee sluit ik het verhaal over mijn reis naar Edinburgh af: ik heb het goed naar mijn zin gehad, eindelijk weer zelf op reis na de coronaperiode; ik heb mooie gebouwen en musea gezien, een steile heuvel beklommen, haggis en wat pints genuttigd en kennis gemaakt met de stugge Schotten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten