Lente 2024: 3. Smalle straatjes en sangria

 vervolg van dag 2

Dag 3: maandag 6 mei

Rond zeven uur was ik al aangekleed om zelf de stad alvast eens te verkennen. Het was nog donker. Buiten het grote hotel zag ik de middeleeuwse stadsmuur in schemerlicht. Ik liep door de zandkleurige poort die mij in de wijk Macarena bracht. Naast enkele werklieden die aan het lossen en laden waren was het rustig. De straten waren lang en omringd door hoge appartementengebouwen, in wit, okergeel, rood, en vele andere kleuren geverfd. Bij één van de vele kerken sloeg ik af en keerde weer terug om te ontbijten in het hotel. Dit ging minder soepel dan gedacht! Het liep tegen acht uur en het was al druk in de ontbijtzaal! Zelf kon je geen tafelgerei pakken, dat lag al klaar - maar wel al gebruikt! Het personeel was wat chaotisch en verving het niet tijdig. Dan maar snel een bakje muesli. Koffie komt later vandaag wel.

Plaza de España

Een zonnig balkon in de wijk Santa Cruz

Met onze buschauffeur José vertrokken we zuidwaarts de stad in richting het het grote park Parque de Maria Luísa, waar in 1929 de Plaza de España werd gebouwd voor de wereldtentoonstelling van dat jaar. Op het plein staat een fontein en zijn enkele bruggetjes over het water heen. Rondom het plein een lang, halfrond gebouw met een grote zuilengalerij in een art deco stijl met moorse elementen. Het was er zo rond half tien nog rustig, wel zaten de in Zuid-Europa gebruikelijke straatverkopers klaar met hun waaiers en andere toeters en bellen. Door de zuilengalerij echoden zwaluwen. Met een groepje liepen we het park in aan de voorkant van de galerij. Voor de echte toerist stonden er paardenkoetsen klaar; dat lieten we maar zitten. In het park liepen zwerfkatten rond en stonden enkele bomen met grote, gerimpelde stammen.

Santa Cruz en de kathedraal

Na een tijdje vertrokken we met de bus weer noordwaarts richting de oude joodse wijk Santa Cruz. Hier hadden we een stadswandeling met een Nederlandse gids die al tijden in de omgeving woont. Hij vertelde over de Romeinse, joodse en moorse geschiedenis van de stad, een beroemde schilder en de eigenaardigheden van de wijk. Hier waren enkele zeer smalle straten en stegen, waaronder de "steeg van de kus", zo smal dat je elkaar bij het passeren welhaast een kus moest geven. We wurmden ons door de stegen richting de kathedraal. Voor het paleis, de Real Alcazar waren voor een groep van onze grootte helaas geen kaarten meer. Wel jammer, had ik het schema geweten, dan had ik denk ik ruim van te voren voor mijzelf een plaats geregeld. Goed, mocht ik er nog eens komen... we splitsten ons op in groepjes en dronken koffie op de terrasjes aan de Calle Mateos Gago. Langs de straat stonden sinaasappelbomen, waarvan de vruchten helaas bitter smaken. We keken uit op de toren van de kathedraal, de Giralda, die eerder een minaret was geweest.

Plein bij de kathedraal
van Sevilla

Onze stadsgids nam ons mee de enorm grote kathedraal in. We leerden er over de heilige Antonius van Padua, beschermer van de reizigers en verloren zielen, zagen het gigantische altaarstuk van Pierre Dacart en de grafkist van Columbus, gedragen door vier ridders die symbool stonden voor de vier Spaanse koninkrijken. Columbus is meerdere malen herbegraven geweest voordat hij hiernaartoe werd gebracht.

Na de rondleiding besloot een aantal van ons om de Giralda-toren te beklimmen. Één lange helling leidde ons naar de top. Het schijnt dat de imam in de moorse tijd de klim meerdere malen per dag maakte om de oproep tot het gebed te maken; hij zal wel een goede conditie gehad hebben! Boven waren ramen met rasters ervoor en heel veel mensen; je zag de stad wel, maar het was geen goed, weids uitzicht. Omdat het net één uur 's middags was beierden de grote klokken die recht boven ons hoofd hingen. Dat was even schrikken! Toen we allemaal het uitzicht aan alle kanten bekeken hadden, keerden we weer terug naar beneden.

Dwalen door Sevilla

Het was tijd voor de lunch. In één van de vele eetgelegenheden, die ik nu niet meer terug kan vinden, bestelde ik een "Spaanse omelet" met zalmsaus en een halve liter bier. De Spaanse omelet bleek een soort aardappelgratintaart. Het bier hier is lichter vanwege de temperaturen. Het was alweer 25 graden en zonnig. We deden het rustig aan onder de parasol en genoten van de maaltijd.

Achter de stierenarena

Met een groepje wandelden we vervolgens langs de kathedraal richting het Real Alcazar, waar we wel de blik konden werpen op de buitenplaats. Daarna liepen we langs het zeer sjieke hotel Alfonso XIII, waar koningin Beatrix ook geslapen heeft naar de rivier Guadalquivir toe. We liepen over de boulevard langs de middeleeuwse uitkijktoren Torre del Oro richting de stierenarena. Ook hier bloeide de paarse jacaranda-boom. De stierenarena had twee ronde ramen aan de voorkant die net ogen leken. Het gebouw was wit met okergele balken. Zoals de meeste gebouwen in de stad leek het fris geverfd; niets was verwaarloosd. Aan de zijkant stonden de toegangsprijzen aangegeven: in de schaduw zitten was het duurst. We waren niet van plan naar een stierengevecht te gaan, en liepen weer door. Omdat het warm was besloten we weer ergens wat te gaan drinken. Achter de arena gingen we bij een bar zitten, lekker onder de parasol. Ik nam er een sangria, de zoete Spaanse wijn met vruchten.

Verfrist dwaalden we weer verder de stad in richting een groot houten bouwwerk in moderne architectuur, de Metropol Parasol. Hieronder was het koeler. Het leek een plein voor moderne culturele activiteiten. Rond het einde van de middag was het er nog rustig. We liepen verder en hadden zin in een ijsje. Ik nam lekker een hoorntje met citroen- en bosvruchtenijs. In Spanje zijn ze meestal gul bij het scheppen van de bolletjes en dat was ook nu weer zo. Tegen etenstijd verzamelden we ons weer bij de grote kathedraal, waarna we terugkeerden in het hotel. Hier aten we gezamenlijk onze maaltijd - wederom een buffet om zelf op te scheppen en een glas witte wijn erbij.

's Avonds nog even opfrissen en alvast inpakken, want morgen zouden we opnieuw verder reizen het binnenland in...

vervolg: dag 4