Zomer 2024: 8. Zuidwaarts

 Vervolg van: Dag 7

Dag 8: zondag 1 september

Vandaag ben ik na het hotelontbijt even langs Target geweest voor een paar muffins en wat fruit (gewoon brood trof ik niet aan) voor onderweg. Ik doe het rustig aan. Nadat ik heb ingepakt en me heb uitgecheckt vertrek ik weer richting Moynihan Train Hall in Penn Station. Hier heb ik van te voren de trein van Amtrak richting Washington DC geboekt. Vandaag is het is warm en zonnig, maar ik heb lange mouwen aangedaan want de airco in de trein is nogal enthousiast!

Naar het zuiden

Washington Union Station

De treinhal is fris en schoon. Evenals in Boston wordt ongeveer tien minuten van tevoren omgeroepen dat we kunnen gaan boarden. Opnieuw zit ik bij het raam. De meeste stoelen zijn gevuld. De intercom heet ons uitgebreid welkom en de conducteur loopt langs.

Wanneer we na onze eerste stop bij Newark wegrijden zie ik een nieuwe passagier in discussie met een oudere vrouw die op zijn plek zit. Ze had er in Newark al uit gemoeten, maar was in slaap gevallen. Stoppen gaat niet meer, de volgende stop is Philadelphia, zeker drie kwartier verder. De conducteur helpt haar met het vinden van een vrije plek. "Does this happen often?" vraagt een medereiziger. Lachend antwoordt de conducteur: "Every day!". We rijden langs de buitenwijken van Philadelphia, waar je volgens mij 's avonds maar beter niet rond kunt lopen en zien de skyline van de stad. Na een stop gaan we door langs Wilmington. Links van ons stroomt de Delaware rivier. Na ongeveer twee uur rijden we over de spoorbrug over de Susquehanna langs de volgende tussenstop Baltimore, en na zo'n drie uur arriveren we in Washington DC.

Eerste indrukken van Washington DC

Het Washington Union Station is gebouwd in een klassieke, beaux-arts-achtige stijl, die bij veel andere gebouwen in de stad voorkomt. Grote, zachtwitte pilaren, bogen en plafonds. Het nieuwe Romeinse Rijk. Naast het station staat de eveneens klassieke gebouw van de Postal Service. In de verte zie ik meteen de koepel van het Capitool. Het is tegen de dertig graden. Je verkijkt je al snel op het klimaat hier; Washington DC ligt in een subtropische zone en heeft doorgaans warme, klamme zomers die ook nog in september doorgaan. Met het klamme valt het nu gelukkig mee.

Eten in de Ierse pub

De stad is aan het einde van de achttiende eeuw gesticht door George Washington zelf. De wegen lopen recht of diagonaal en worden door een duidelijk systeem van cijfers en letters aangeduid. De bebouwing is ruim opgezet in een veelal klassieke stijl. Er is weinig hoogbouw: geen gebouw mag hoger zijn dan het Washington Monument. Evenals in New York zie ik enkele verslaafden op straat, al zijn het er wel minder. De stad doet me erg zuidelijk aan, en kent een grote Afro-Amerikaanse bevolking: heel anders dan ik in Boston gezien heb.

Ik loop naar mijn hotel nabij Chinatown. Het is een schoon hotel en redelijk rustig: de piekperiode van de vakantie lijkt nu voorbij. Voor vandaag heb ik verder geen plannen gemaakt. Nadat ik mij heb opgefrist loop ik langs de Irish Channel Restaurant & Pub voor een pint en een lekker broodje pulled pork met een flinke scheut Tabasco. De tv staat op (Europees) voetbal en achter de toonbank zijn allerlei Ierse artefacten verzameld. Lekker eten hier!

Morgen verder de stad in.

Vervolg: Dag 9

Zomer 2024: 7. Naar Brooklyn en weer terug

 Vervolg van: Dag 6

Dag 7: zaterdag 31 augustus

Vandaag weer op pad in New York. Met de metro ga ik weer richting het zuiden van Manhattan en stap uit bij Chambers Street. Hier kom ik langs het stadhuis en de rechtbank van de stad. 

Over de bruggen

Aan de overkant van de weg begint de monumentale Brooklyn Bridge, voor wegverkeer, fietsers en voetgangers een essentiële verbinding tussen Manhattan en Brooklyn. Ik besluit over de brug heen te gaan. Zaterdagochtend is het nog rustig, afgezien van de vele hardlopers die ook hier actief zijn. Via de houten loopbrug boven het autoverkeer steek ik East River over. Onderweg geniet ik van het uitzicht, de veerboten in het water en kijk ik achterom naar de skyline van Manhattan. Verderop zie ik ook de Manhattan bridge liggen. De brug is knap gemaakt in de negentiende eeuw, een enorm bouwwerk. Een halfuur later kom ik in Brooklyn aan.

Brooklyn Bridge en Manhattan
vanuit Brooklyn

Ik wandel naar het wijkje DUMBO (Down Under the Manhattan Bridge Overpass) en voeg me bij de andere bezoekers voor het iconische uitzicht op Manhattan Bridge tussen de bakstenen gebouwen, waar je onder de juiste hoek ook nog het Empire State Building tussendoor ziet stralen. Tussen de Brooklyn en Manhattan Bridges is een kiezelstrand met stenen treden waar ik even ontspan en naar Manhattan en East River kijk. Het is er nog rustig.

Even later maak ik een wandeling richting Fulton Street, één van de winkelstraten in Brooklyn. Ook hier slapen de mensen nog uit. Ik zie enkele groepjes Orthodoxe Joden, herkenbaar aan hun hoeden en vlechtjes. Brooklyn kent één van de grootste Joodse gemeenschappen in de wereld. Verderop zie ik twee stevige, Afro-Amerikaanse vrouwen die met elkaar ruziën; één van hen heeft flink de pest in. Ze scheldt op voorbijgangers en op het rode stoplicht.

Ongetwijfeld is er veel meer te beleven in Brooklyn, maar ik besluit weer naar Manhattan terug te gaan, nu wandelend over de Manhattan Bridge. Deze brug heeft een veel meer 'urban' karakter. Om de paar minuten snelt een metro voorbij. Vanaf de brug heb ik uitzicht over Chinatown, de wijk waar de brug op uitkomt.

Chinatown en East Village

Ik waan me in Azië; ik zie alleen maar Chinezen, hoe is het mogelijk in deze stad! Veel kleine winkeltjes en restaurantjes, met kleurrijke etalages. Op straat is er een continue markt aan de gang, waarbij mij onbekende producten zoals Aziatische peren en onduidelijke vissen tentoongesteld staan. Het is er een drukte van belang. In een stadsparkje zitten allemaal oudere Chinezen met elkaar te kwebbelen.

Typische appartementen in East Village

Pas vele huizenblokken later zie ik weer winkeltjes die niet Chinees zijn. Ik wandel richting East Village. Dit was eind negentiende eeuw een echte immigrantenwijk, met mensen uit allerlei delen van Europa. Tegenwoordig wonen er redelijk gewone mensen en kent de wijk ook heel wat creatieve inwoners. De wijk heeft een wat afgebladderde uitstraling. Ik zie veel appartementen met de typische metalen trapjes langs de zijkant.

Op East Houston Street is het een drukte van belang bij Katz' Delicatessen, de oude Joodse zaak waar je pastrami kunt halen. Ik wandel verder naar Yonah Schimmel, die ook joodse deegwaren (knishes) verkoopt. Het winkeltje is enorm klein en heeft een wellicht toeristisch bedoelde ambachtelijke uitstraling. De bakker wijst me wat nors op het menu ("sweet; savoury"). Ik bestel een warme knish met kaas en jalapeño.

Vervolgens wandel ik verder door East Village. East River Park is niet goed bereikbaar wegens werkzaamheden. In de wijk zelf kom ik door Tompkins Square Park, voor mijn gevoel wat te 'urban' om rustig te gaan zitten. Ik kom langs nog meer woningen met metalen trapjes. Ik laat East Village achter me en eet mijn knish op Union Square.

Union Square en het MoMA

Aan Union Square ligt een vestiging van Barnes & Noble, de bekende boekenwinkel. Verdiepingen vol met boeken over allerlei onderwerpen; ook thema's die we in Europa wat minder vaak tegenkomen, zoals Amerikaanse geschiedenis en politiek en personal finance. Het blijft voor nu bij kijken. Ik loop nog even door naar Trader Joe's voor een verfrissend drankje en ga weer naar Madison Park om even niets te doen.

Met de metro vervolg ik mijn weg richting 53rd Street, waar ik het Museum of Modern Art bezoek. Ik zie er veel bekende werken van Picasso, Monet, Chagall, Matisse, Kandinsky, en de soepblikken van Warhol. Ook Van Goghs 'Sterrennacht' hangt hier. Wat zijn sommige doeken groot in het echt! Ik merk dat ik de kunstwerken uit het latere gedeelte van de twintigste eeuw lastiger vind om te duiden. Zou dat aan mij liggen of aan de kunst?

Na afloop keer ik terug naar mijn hotel om voor de laatste keer te koken. Morgen staat er weer een reis op de planning.

Vervolg: Dag 8

Zomer 2024: 6. Glazen vloeren en kunstenaars

 Vervolg van Dag 5

Dag 6: vrijdag 30 augustus

Een nieuwe dag in New York. Net als gisteren is het wat bewolkt. Vandaag hebben ze een soort hamburgers bij het hotelontbijt. Niet al te laat ga ik de straat weer op, want ik heb een volle dagplanning met allerlei tijdsloten.

De lucht in

Uitzicht op Manhattan vanaf
SUMMIT One Vanderbilt

Om negen uur meld ik mij bij het SUMMIT One Vanderbilt-gebouw, naast Grand Terminal op de 42nd street. Hier is enkele jaren terug een nieuw uitkijkplatform op de stad gebouwd. New York kent meerdere uitkijkpunten. Ik koos voor deze, onder meer vanwege de plek in Manhattan: het uitzichtspunt in het One WTC is me te ver van Midtown af, van de Edge hoef ik niet af te klimmen en wanneer je het Empire State Building beklimt, dan zie je dit gebouw uiteraard niet meer. De Top of the Rock had ik ook kunnen kiezen, maar One Vanderbilt zag er heel bijzonder uit.

Binnen staat al een lange rij. We krijgen hoezen om onze schoenen heen en gaan per groepje de lift in. De binnenkant van de lift is bekleed met spiegels en het is donker. Terwijl we omhoog gaan worden we welkom geheten en schijnen lampen in allerlei kleuren; Amerikanen weten wel hoe je een show op moet zetten! De nummers van de verdiepingen flitsen in willekeurige volgorde voorbij. Binnen twee minuten zijn we boven aangekomen, zo rond de negentigste verdieping. Een grote spiegelende ruimte met glazen vloeren schijnt ons tegemoet. Het is aan te raden om een zonnebril op te zetten. Door grote ramen aan alle vier de kanten kijken we uit op Manhattan. Wat een uitzicht! Naar het zuiden toe zie ik het Empire State Building in volle glorie, in de verte het One WTC en het Vrijheidsbeeld. Ik kijk in het oosten neer op het Chrysler Building en de bruggen richting Brooklyn. In het noorden zien we Central Park liggen. Ongelooflijk wat de mensheid hier gebouwd heeft!

We komen door enkele ruimten met spiegelende kunstwerken. Een kleine zaal is gevuld met zilverkleurige, helium ballonnen. Iedereen wordt er blij van en gooit de ballonnen naar elkaar door. Af en toe knapt er eentje. Ook de volwassenen raken enthousiast. In de lucht komt het kind in ons weer naar boven! Even verderop zie ik de serre uitstulpen boven Madison Avenue. Ik ga op de glazen vloer staan en zie direct beneden me het verkeer gaan, de voetgangers niet groter dan mieren. Leuk om te doen! Er is nog een extra verdieping met uitzicht, en voor wie het leuk vind kun je er ook nog borrelen. Ik ga weer helemaal naar beneden om de stad verder te verkennen.

Midtown East en Central Park

Trump Tower

Op richting Central Park. Langs 5th Avenue woonden traditioneel de rijkeren van de stad. Ook hier grote warenhuizen, zoals Sacks, versierd met tientallen Amerikaanse vlaggen. Daarnaast St. Patrick's Cathedral. Ik sla af richting het gebouwencomplex dat samen het Rockefeller Center vormt. De torens hebben een vrij sobere stijl. Op het pleintje tussen de gebouwen horeca voor de liefhebber. Rondom staan enkele beelden in een typische Art Deco-stijl. Ik loop 53rd Street door en steek de brede Park Avenue over; meerdere bekende wolkenkrabbers staan hier, zoals het wat degelijke Seagram Building en het Lipstick Building. Terug op 5th Avenue kom ik langs de goed beveiligde Trump Tower en de Apple Store. Daarna wandel ik zo Central Park in.

Het is rustig in het park, ook al recreëren er veel mensen. Er lopen eekhoorns rond en af en toe hoor ik een kraai, die hoger klinkt dan de Europese variant. Ik beklim de Umpire Rock en ga daarna op zoek naar een vrij bankje voor de lunch. Veel mensen hier doen aan hardlopen. Ik vraag me af of ze hier in de buurt wonen; goedkoop zal het in ieder geval niet zijn. Op Zillow kom ik huizen tegen aan Central Park die zeker 10.000 per maand moeten kosten. Na de lunch wandel ik door het park richting het Metropolitan Museum of Art.

Kunstwerken

Solomon R. Guggenheim-
museum

Het Metropolitan Museum of Art is één van de grootste musea in de Verenigde Staten en in de wereld. Er is enorm veel te zien. Ik bezoek onder meer de collectie Egyptische voorwerpen, Amerikaanse kunst, zeventiende-eeuwse Nederlandse meesters, bekende impressionisten en ook Pollock en Rothko. Het is teveel om op te noemen, wat een rijke verzameling! Ik ben er een paar uur mee zoet. Het museum zelf heeft ook een mooie, klassieke architectuur. Nadat ik genoeg gezien heb ga ik weer verder Central Park in. Ik bezoek nog het meer in het midden, het Jacqueline Kennedy reservoir, en begeef me dan richting het Guggenheim museum, ontworpen door Frank Lloyd Wright. Het cilindrische gebouw bestaat uit een continue helling rondom een centrale hal, waaromheen de zalen liggen. De collectie bestaat voor een groot deel uit late negentiende-eeuwse en vroeg-twintigste-eeuwse werken, zoals Gauguin, Klee, Cézanne en Picasso. De tijdelijke expositie rondom de hal was van een moderne activistische kunstenaar, die mij een zwaar gemoed leek te hebben.

Het liep alweer tegen het einde van de dag. Wat heb ik weer een hoop gezien! Ik ging nog even langs de supermarkt voor wat avondeten. Bij de Whole Foods in de buurt vond ik zo gauw niets, alleen ingewikkeld organisch spul; dan toch maar weer naar Trader Joe's. Morgen weer een dag in deze bijzondere stad.

Vervolg: Dag 7

Zomer 2024: 5. Struinen door Manhattan

 Vervolg van Dag 4

Dag 5: donderdag 29 augustus

Een nieuwe dag in New York! Het verkeer rijdt de hele nacht door, en de luchtkwaliteit hier midden in Manhattan is niet geweldig. Ik ben nog verkouden van de enthousiaste airco van gisteren, maar verder heb ik er wel zin in vandaag! Ik ontbijt in de hotelkantine met wat muesli, fruit en worstjes. Buiten is het wat minder warm dan gisteren, net 20 graden, en bewolkt.

Financial District

Ik stap op de metro richting Rector Street in het Financial District. De kantoorgebouwen van banken en verzekeraars stralen een ingetogen rijkdom uit. Bij veel anonieme façades vraag je je af wat daar nu weer voor dure advocaat zit. Op de stoep beveiligers en schoonmakers. Tussen hekken staat de imposante, bronzen Charging Bull, het teken van financiële voorspoed. Ik wandel door de wijk heen. De sporen van de Nederlanders zijn nog terug te zien in de straatnamen: William Street, Nassau street etc. Ik kom langs de beurs op Wall Street, goed beveiligd. De handelsdag is nog niet begonnen. Even verderop staat de historische Trinity Church, omringd door klassieke witte en zandkleurige wolkenkrabbers.

World Trade Center

9/11 Memorial en de Oculus

Aan de westkant van het district stond het World Trade Center. Op de locatie van de torens zijn twee grote basins ter herdenking gebouwd, waar de namen van de slachtoffers van 11 september in zijn gegraveerd: werkenden, brandweerlieden, politie. De slachtoffers die vandaag jarig zouden zijn hebben een witte roos gekregen. Ik loop rond beide basins heen. Het nieuwe One World Trade Center blinkt in de zon. Ergens bovenin hangt een karretje van de glazenwasser: hij liever dan ik! Ten oosten van de basins is het schelpvormige winkelcentrum Oculus gebouwd: imposant voor de liefhebber.

Rond half tien ga ik het 9/11 Memorial Museum in, waar ik een tijdslot voor heb geboekt. Binnen is het schemerig. Er is zoveel te zien. De hoogtijdagen van het WTC, de beelden van 11 september zelf, de affiches van vermiste personen, de nasleep van de vele mensen die longproblemen kregen van het stof... Het museum loopt langs de fundamenten van het WTC. Er staan nog enkele verbogen, stalen balken, een versmolten brandweerwagen, één heel gebleven raam en een deel van de media-antenne. Nog altijd is een verkleuring te zien van de eerdere aanslag uit 1993. Dit is de plek waar het gebeurde. De sfeer is verstild. De indrukken raken mij meer dan ik dacht. Ook de bezoekers om mij heen zijn erdoor overweldigd. Een roltrap met herdenkingsmuziek leidt ons weer naar het licht. Het lijkt de trap naar de hemel wel.

Even bijkomen van wat ik gezien heb... ik maak een rondje door het Oculus en ga nog even langs Stone Street: bijna de enige straat in dit gedeelte van de stad waar nog de oude bakstenen huizen staan i.p.v. wolkenkrabbers.

Typische straat in
Greenwich Village

Greenwich en de High Line

Ten noordwesten van het Financial district ligt Greenwich Village, een van oorsprong Nederlands dorp. Nog altijd staan hier bakstenen huizen met een wat Hollandse uitstraling. De straatnamen laten ook hier Nederlandse wortels zien: Varick Street, Bleecker Street etc. Tegenwoordig wonen er veel kunstenaars. 

Bij Gansevoort Street klim ik de trap op naar de High Line, een verhoogd, groen wandelpad tussen de wolkenkrabbers door helemaal richting 30th Street. Ooit liep hier een spoorlijn. De ontwikkeling naar een langgerekt park was een goed idee. Ik loop een groot deel van de High Line en ga dan even zitten voor de lunch terwijl ik uitkijk op het verkeer van de 10th Avenue.

Midtown Manhattan

Bij de 23th Street besluit ik weer naar de straat te gaan om Manhattan verder te bekijken. Ik wandel verder richting Madison Square Park in het midden van de wijk. Veel mensen recreëren hier. Een soort yogaklas is bezig en er wordt live jazzmuziek gemaakt. Op de hoek staat het driehoekige Flatiron Building, momenteel in de steigers. Ik kijk rond naar de voorbijgangers en de honden die ze uitlaten.

Chrysler Building

Na een stuk over 5th Avenue kom ik langs het Empire State Building; wat een groot gebouw! De ruimte en optimisme van jaren 30-architectuur is fascinerend. Verderop de 5th Avenue staat de Central Library, waar volgens mij veel daklozen zitten. Bij 42nd street loop ik langs Grand Terminal Station. Klassiek van binnen, een hal met groen plafond en Amerikaanse vlag. De buitendeuren zijn nog opmerkelijk ouderwets voor de hoeveelheid forenzen die hier naar binnen moeten. Iets verder zie ik het Chrysler Building, een heel fijn gebouw om te zien, met het sierlijke dak en de gargoyles langs de hoeken. Heel gaaf om in het echt te zien!

Ik loop 42nd Street weer op richting Times Square. Eigenlijk bestaat dit plein helemaal niet, maar is het een samenvoeging van enkele kruispunten. Het is er altijd druk. Rondom zijn theaters en bioscopen. Straatverkopers proberen me te verleiden. Overal zijn lichtreclames. Ik zie de bekende Coca-Cola-reclame. Voor de rest is het niet mijn favoriete plek! Aan het einde van de middag bezoek ik Macy's, het grote warenhuis, omringd door tientallen Amerikaanse vlaggen. Gewoon even kijken wat ze daar zoal hebben. Het lijkt wat op de Bijenkorf.

Klaar voor vandaag! Ik kook wat voor mijzelf en laat de indrukken van de dag bezinken.

Vervolg: Dag 6

Zomer 2024: 4. Op de trein en de veerboot

 Vervolg van Dag 3

Dag 4: woensdag 28 augustus

Ik loop 's ochtends een rondje langs Thinking Cup voor een laatste ontbijt in Boston en langs de supermarkt bij Downtown Crossing om wat lunch te halen. Daarna check ik uit bij het hotel en ga richting Boston South Station om verder te reizen. Onderweg kom ik door de Chinese buurt.

Welkom bij Amtrak

Een trein van Amtrak op het station

Van tevoren had ik tickets geboekt voor de trein van Amtrak richting New York. Net als bij een vliegtuig staan vertrektijd en zitplaats vast. Het is donker binnen South Station. In een grote hal vol met kraampjes hangt een groot bord waarop de vertrekkende en binnenkomende treinen staan vermeld. Ik ben er ruim van tevoren. Ongeveer tien minuten voor vertrek wordt omgeroepen dat we kunnen gaan boarden. Ik zit bij het raam. Er is genoeg beenruimte, een oplaadpunt en bovenin passen de koffers ruimschoots. De meeste plekken zijn gevuld. De conducteur komt langs om de vervoersbewijzen te controleren.

Een vrouwenstem klinkt door de intercom: ze heet alle passagiers ontzettend veel welkom, in het bijzonder de premium reizigers en wijst iedereen op hun rechten en plichten. De glimmende metalen wagons beginnen te rijden. Het is zonnig en warm, maar binnen blaast de airco op volle kracht: ik ben wat te koud gekleed, want na afloop ben ik wel een paar dagen verkouden. Goed inpakken dus voor de trein!

Het spoor is wat ruwer dan in Nederland; de trein bonkt alle kanten op en maakt ook veel meer lawaai. We rijden zuidwaarts pal langs de kust. Rustieke dorpjes met witte, houten huizen worden afgewisseld met wilde gronden en diepe inhammen, waarbij we over grote stalen spoorbruggen heen rijden. We stoppen onderweg onder meer bij Providence en New Haven, waar Yale gehuisvest is, en komen na zo'n drie uur langs de buitenwijken van New York. De grimmige flats van de Bronx flitsen voorbij.

We rijden over een spoorbrug naar Brooklyn en buigen zuidwaarts af. Rechts over East River zie ik in de zonnige, heiige mist de contouren van Manhattan: de bekende wolkenkrabbers in één beeld. Fascinerend! Met een boog rijden we verder richting Manhattan. We gaan een tunnel in die eindigt in de Moynihan Train Hall bij Penn Station.

Eerste indrukken van New York

Met mijn koffer verliet ik het station aan de 8th Avenue, ter hoogte van de 31st Street. Meteen voelde ik de zomerse hitte die in de stad blijft hangen. Tegen het einde van de middag was het heel rumoerig. Grote groepen werkenden en toeristen liepen beide kanten op. Het rode voetgangerslicht leek optioneel voor hen. Auto's en de gele taxi's toeterden continu. Fietskoeriers haastten zich op de fietspaden die voor Nederlandse begrippen wat smal waren en tegen het verkeer in liepen. Veel verslaafden en daklozen, soms slapend dwars over de stoep. Kwetsbare mensen, al kunnen ze onberekenbaar zijn. Rechts doemde meteen de spits van het Empire State Building op. Wat een beeld!

Binnen een kwartier was ik bij mijn hotel in Midtown Manhattan, waar ik op de zeventiende verdieping verbleef. Een ruime kamer, met zelfs een keukentje erbij. Even liggen. Ik ben in New York! Voor vandaag had ik niets ingepland, maar ik zag wel ruimte om nog even erop uit te gaan. Eerst maar met de trap naar beneden, want de lift zit steeds vol.

Uitzicht op het Financial District
vanaf de Staten Island Ferry

Ik loop richting Times Square, dat ik later uitgebreider zal bekijken. Ik heb het gevoel dat je goed op je spullen moet letten hier: handen in de zakken dus. Ik loop het metrostation in: er zijn schonere plekken te bedenken. Het is ook vochtig warm bij het perron. Inchecken gaat eenvoudig met de creditcard. De metro is het handigste vervoersmiddel in de stad. Ongeschreven regels zijn dat je vooral niet in lege wagons in moet stappen (daar kunnen vreemde types zitten), elkaar liever niet aankijkt en je telefoon in de zak houdt. Onveilig voelt het verder niet. Iedereen reist ermee: bewoners, werkenden, toeristen die onderweg zijn. Net als de trein reist de metro in hoog tempo en met veel lawaai.

Staten Island Ferry

Na zo'n twintig minuten stap ik uit bij South Ferry, aan het zuidelijkste puntje van Manhattan, en loop verder richting de veerboot naar Staten Island. Deze oranjekleurige ferry's gaan eens per halfuur en de reis is gratis. De boot zit vol met mensen, maar is niet overvol. Op het dek aan de rechterkant heb ik een mooi uitzicht op het Financial District en op het Vrijheidsbeeld. Het is wat koeler dan in de stad. We varen een halfuur naar de haven van Staten Island. Evenals veel bezoekers sta ik daarna klaar om weer terug naar Manhattan te varen. Nu zit ik aan de oostkant van het dek, waar ik uitkijk op Governors Island en Brooklyn. Lekker, zo'n boottocht!

Halverwege de metrorit terug stap ik nog even uit om eten te halen bij Trader Joe's; het keukentje op mijn kamer voldoet prima om zelf te koken. Ik ben moe van de indrukken van vandaag. Wanneer het donker wordt hoor ik het verkeer doorgaan. New York slaapt niet. Morgen weer verder.

Vervolg: Dag 5

Zomer 2024: 3. Universiteiten en JFK

 Vervolg van Dag 2

Dag 3: dinsdag 27 augustus

Opnieuw ben ik vroeg wakker. Het is zonnig en belooft weer warm te worden. Ik besluit opnieuw te ontbijten bij Thinking Cup: een broodje met ei, kaas en spek, en een flinke koffie erbij. Een aanrader, deze zaak! Ik loop nog langs de winkels bij Winter Street, waar onder meer een filiaal van Macy's zit. Bij Roche Bros, een vrij grote supermarkt bij de metrohalte Downtown Crossing haal ik nog wat drinken en een paar bagels voor de lunch. Het is warm beneden bij het platform. De ventilatoren draaien op volle toeren. Ik neem de metro richting Harvard Square.

Tussen Harvard en MIT

Op het terrein van Harvard

De universiteit Harvard ligt niet in de gemeente Boston, maar in Cambridge. Rondom het terrein zijn de voorbereidingen aan de gang voor de introductieweken. Ik loop de hekken van Harvard binnen: rondom een grote binnentuin, doorkruist met paden in alle richtingen, staan bakstenen gebouwen die elk een faculteit vertegenwoordigen, een grote bibliotheek en een kerk. Op de campus wonen ook studenten. Het studiejaar is nog niet begonnen: het is er rustig. Ik dwaal een uurtje rond over de paden. Bijzonder om op deze bekende plaats te zijn.

Weer buiten loop ik langs de oude, koloniale burial ground richting de Cambridge Common, waar ik even pauzeer. Een paar oudere, vermoedelijk dakloze mannen zitten op de bankjes en draaien rockmuziek. Twee kalkoenen huppen ook rond. Ik wandel door de straatjes in Cambridge en bezoek daarna de Harvard Book Store: heel veel academische boeken, al heb ik nu niet een specifieke boekenwens. Ik wandel de Massachusetts Avenue helemaal af. Links zie ik de pilaren van de klassieke gebouwen van de Massachusetts Institute of Technology, eveneens een bekende plaats! Verderop heeft de universiteit een gebouw met een weerballon bovenop. Ik steek de Harvard Bridge over, van waaruit ik een goed zicht heb op het centrum van de stad. Eenmaal terug in Back Bay lunch ik weer op de Commonwealth Avenue.

JFK Library

Met de metro vertrek ik helemaal naar het zuiden van de stad, waar ik een afspraak had gemaakt om de John F. Kennedy Library and Museum te bezoeken. Het is nog een heel eind van de metrohalte naar het museum: de stad is duidelijk voor de automobilist aangelegd. Onderweg kom ik langs een buitenwijk. Ook hier lopen kalkoenen langs de weg. In de verte zie ik de Library: een strak, zwart-wit gebouw dat verder in een weidse omgeving langs de kust staat. Even uitrusten aan het water: een welkome, zilte zeewind dient zich aan. Er vliegen meeuwen en aalscholvers langs.

JFK Library and Museum

Op het tijdstip dat ik had afgesproken ga ik naar binnen. Zoals in elk Amerikaans museum wordt mijn tas gecontroleerd en is eten en drinken van buiten uit den boze! Lege waterflesjes zijn wel welkom, want die kun je binnen gewoon weer vullen. In de hal van het museum hangt een metersgrote Amerikaanse vlag. Het museum bestaat uit meerdere zalen die elk een bepaalde periode uit John F. Kennedy's leven beslaan. Na een zaal over zijn jeugd worden we samen met andere bezoekers naar de filmzaal geleid, waar we twintig minuten naar belangrijke momenten uit het leven van John F. Kennedy kijken. Heel informatief om te zien hoe Kennedy in Boston opgroeide, dat hij net voor het begin van de Tweede Wereldoorlog in Londen zat, waar zijn vader ambassadeur was, dat hij een sterke historische interesse had en een goede kijk op de maatschappij. Ik loop langs de andere zalen waarin Kennedy besluit de politiek in te gaan en hij uiteindelijk president wil worden. Ik zie de verkiezingsposters, de debatten met Nixon en het uiteindelijke presidentschap. De ontmoetingen met andere leiders, het bezoek van Kennedy aan Berlijn, zijn belofte om naar de maan te gaan, en de collectie feesten en kleding van Jacqueline. Kennedy's laatste tocht in Dallas wordt ingetogen gebracht. Heel mooi om te zien!

Over de heuvels naar het bier

Samuel Adams bij
75 Chestnut

Wanneer ik zo tegen het einde van de middag weer klaar ben, besluit ik het pad langs de kust, de Harbor Walk, te volgen richting het centrum van Boston. Vanaf het pad zie je de skyline van de stad in de verte. Ik loop in een boog langs het stadsstrand. Eenmaal in South Boston kom ik weer in een heel nieuw type wijk vol met witte, grijze en blauwe houten huizen, typisch Amerikaans. De straten zijn lang en lopen heel steil omhoog. Even later kom ik langs een gigantische parkeerplaats en het hoofdkwartier van Gillette. Ik steek het kanaal over waar verderop het Boston Tea Party Museum staat. Dat sla ik voor nu even over. Via opentable zoek ik naar een geschikte plek om te eten: iets Amerikaans lijkt me wel wat. Ik boek een tafel bij het traditionele Amerikaanse restaurant 75 Chestnut in de wijk Beacon Hill, achter de Boston Common. Ook dit is een wijk met veel steile straten. Die heb ik vandaag wel genoeg gezien!

Zo, even zitten. 75 Chestnut heeft een gezellige atmosfeer. Ik vraag aan de serveerster of ze een lokaal biertje aan kan raden en wijst me op Samuel Adams, een lager. Lekker verfrissend! Ik bestel ook een burger en krijg een groot bord met een flinke, ambachtelijke burger, patat en een zure bom. Heerlijk hoor! Mocht ik nog eens in de buurt zijn, dan ga ik hier graag nog eens heen.

Terug in het hotel pak ik alvast de boel in, want morgen vertrek ik uit Boston naar een andere bijzondere plaats.

Vervolg: Dag 4

Zomer 2024: 2. Tocht door Boston

 vervolg van Dag 1

Dag 2: maandag 26 augustus

Vanwege het tijdsverschil (zes uur) was ik half zes al wakker. Rond zevenen ging ik op pad richting het centrale park, de Boston Common. Op straat veel kantoormensen op weg naar hun werk. Boston oogt welvarend en hoogopgeleid. Ik ontbeet bij Thinking Cup aan Tremont Street, waar ze allerlei broodjes met ei en spek, cakejes en koffie serveerden. De Amerikaanse klanten waren allen heel enthousiast ("Thanks so much!"). 

Freedom Trail

In de Boston Common begint de Freedom Trail, een pad door het centrum van Boston waarbij de geschiedenis van de stad en in het bijzonder de revolutie tegen de Engelsen in de late 18e eeuw centraal staan. Het pad volg je eenvoudig langs een lijn rode bakstenen over de stoep. In het park springen veel eekhoorns rond, loerend of ik soms ontbijt bij me heb. Het pad loopt naar Beacon Street, waar een monument voor de burgeroorlog is opgericht. Aan de andere kant staat de Massachusetts State House, in klassieke stijl met een gouden koepel, waar de gouverneur zetelt.

Old South Meeting House

Ik loop verder langs Park Street Church, een achttiende-eeuws kerkje dat, tegen de geest van de revolutie in, vrolijk met Westminsterslag de uren slaat. Achter het kerkje liggen meerdere begraafplaatsen uit de koloniale tijd. Bij het oude stadhuis staat een beeld van Benjamin Franklin. Verderop staat het Old South Meeting House, één van de vele historische plekken uit de tijd van de revolutie. Het is een apart gezicht, het kerkachtige gebouwtje tussen de hoge glazen wolkenkrabbers. Hetzelfde geldt voor het Old State House, waar in 1776 de Declaration of Independence werd voorgelezen.

Eenmaal de Congress Street overgestoken kom ik bij de historische markt, tegenover de Faneuil Hall, de Quincy Market. De vele eetkraampjes met onder andere pizzapunten en de befaamde lobster rolls zijn dan nog niet geopend. De oude, inmiddels overkapte, snelweg overgestoken, kom ik in North End, het oudste gedeelte van de stad, waar in de negentiende eeuw veel Italianen zijn gaan wonen. Overal kun je pasta en pizza krijgen. De appartementen hebben een typische stijl met rode bakstenen en groene erkers. In het oudste nog bestaande houten huis van de stad woonde Paul Revere, die de Amerikanen waarschuwde dat de Engelse legers eraan kwamen. Hij deed dit m.b.v. een lichtsignaal vanuit de Old North Church, even verderop. Ik herinner me een aflevering van Futurama waar dit mis gaat en Amerika Engels blijft.

De Freedom Trail loopt verder langs de zeventiende-eeuwse Copps Hill burial ground, waar veel graven met afbeeldingen van schedels staan. Ik vervolg het pad langs de brug over de Charles River. Aan de noordzijde een oud havengebied, met industriële loodsen en verderop het oude schip de US Constitution. Voor de liefhebber kun je het pad nog vervolgen naar een beklimbare obelisk, het Bunker Hill Monument, maar hier liet ik het bij, want het was al best wel warm.

Middagwandeling

Typische appartementen in Boston

Ik pauzeerde bij een Whole Foods supermarkt, dat wat wegheeft van de Ekoplaza. Veel organisch eten voor de liefhebber. De Freedom Trail had ik sneller afgelegd dan gedacht: tijd voor een vrije middag. Ik besloot over de Charles River Esplanade te wandelen, het park langs de rivier. De Bostoners komen hier vaak om te hardlopen. Een oase van rust in de stad. Bij de Harvard Bridge ga ik de stad weer in richting Fenway Park. Hier zou het stadion van de Red Sox moeten liggen, al loop ik hier op de een of andere manier straal voorbij. Terug oostwaarts kom ik langs het Museum of Fine Arts, de North Eastern University en het Prudential winkelcentrum. Hier veel etalages van bekende merken. Ik ga er ook even langs de wc; in de Verenigde Staten zijn overal openbare wc's en watertappunten. Heel fijn als voor als je de hele dag buiten bent, al zitten er enorme spleten tussen de deuren.

Tegen het einde van de middag bezoek ik de wijk Back Bay, een dure wijk waar veel expats lijken te wonen. Ook zie ik huizen van studentenverenigingen met Griekse letters. Het doet me wat denken aan New Town in Edinburgh. Ik haal nog wat fruit bij Trader Joe's aan Boylston Street, een wat meer standaard supermarkt dan Whole Foods, en rust even uit aan de Commonwealth Avenue. Veel mensen laten er hun hond uit.

Mexicaans

Eenmaal weer opgefrist in het hotel ga ik langs een Mexicaans restaurant in de buurt, Cósmica. Even ontspannen met een wit wijntje. Ik bestel tamales, een op maïs gebaseerd gerecht met volgens mij wat vis, bonen, groente en een mint-achtig sausje, als een pakketje in een bananenblad samengevouwen. Lekker hoor, al was het een vrij kleine portie. De serveerster was vriendelijk en kwam vaak langs om te vragen of het allemaal naar wens was. Hoewel ik haar een fooi meende te geven, gaf ze volgens mij al het wisselgeld weer terug... spraakverwarring denk ik. Nou ja, volgende keer beter.

Morgen naar meer bijzondere plekken in en rondom Boston!

Vervolg: Dag 3

Zomer 2024: 1. Een nieuwe ervaring

Tegen het einde van de zomer zou ik weer een paar weken vrij zijn. Plannen had ik nog niet. In mei had ik al Andalusië bezocht; een fijne reis. Zou ik weer op pad gaan? 

Ik kreeg plots een idee! Wel heel avontuurlijk voor mijn doen. Maar waarom niet? Ik ben gezond en kan het financieren. Bovendien is het nog redelijk vredig... in dat gedeelte van de wereld in ieder geval. Ik sliep er nog een paar nachtjes over en schetste een planning... totdat ik de vlucht boekte: 11 dagen naar de Verenigde Staten! Te beginnen in Boston, vervolgens New York en tot slot Washington DC.

Hoe kwam ik daar nu zo bij? New York stond op mijn lijstje; er is daar al enorm veel te zien, maar om nu alleen daar te zijn na zo'n lange vlucht beviel me niet helemaal. Als ik toch in het land was... kon ik net zo goed naar andere plaatsen. Washington DC zou ik ook graag willen zien, en vooruit... Boston ook. Ik besloot daar te beginnen, dan kon ik alvast even 'wennen' aan Amerika voor ik in New York rond zou kijken.

De voorbereiding

Er komt veel bij kijken wanneer je een reis naar de Verenigde Staten boekt. Toen ik wist hoelang ik ongeveer in elke stad wilde rondkijken boekte ik eerst mijn vlucht; deze keer met KLM. Van Schiphol naar Boston (Logan International Airport) en terug van Washington (Dulles International Airport) naar Schiphol. Voor het reizen tussen Boston en New York en tussen New York en Washington boekte ik tickets voor de Amtrak-trein; reizen per trein door de Verenigde Staten is niet het eerste waar je aan denkt; de ervaringen van andere reizigers waren in ieder geval positief. Daarna de hotels, één in elke stad, waarbij ik heen-en-weer navigeerde op Trivago, Booking en Expedia.

Daarna vroeg ik mijn ESTA aan, want zonder kom je als buitenlander niet zomaar de Verenigde Staten in. Ook kocht ik alvast reisgidsen en een reisstekker voor mijn telefoon; degene met twee pinnen - je hebt er ook één met een derde, extra pin voor aarding, maar die schijnt niet in elk stopcontact te passen. Ik regelde ook een databundel van mijn telefoonprovider; héél belangrijk, anders is het een dure grap!

Tot slot vulde ik mijn planning in en kocht alvast tickets voor bezienswaardigheden die ik zeker wilde bekijken. Ik hoef echt niet alles tot op de seconde in te plannen, maar tegenwoordig maken veel locaties gebruik van tijdsloten. Het is niet anders! Zolang je maar genoeg open ruimte in de planning houdt om te genieten van wat je om je heen ziet is alles goed.

Dag 1: zondag 25 augustus

Inchecken op Schiphol ging soepel. Voor het eerst maakte ik gebruik van de zelfbediening bij de bagageband. Na de douane haalde ik wat cash en liep langs de winkeltjes totdat het tijd was naar de gate te gaan. Het grote, blauwe KLM-toestel stond al klaar; één voor één gingen we naar onze plek. Ik had een plek gereserveerd bij het gangpad, zodat ik de benen kon strekken zonder steeds medereizigers te storen. Naast me zat een Amerikaanse moeder met haar kind, die blijkbaar ladingen bakjes bij de snackbar na de douane had gekocht. Het eten van KLM hoefde ze in ieder geval niet.

Het was voor het eerst dat ik op een intercontinentale vlucht zat. Op de stoel lagen een kussentje en deken klaar; aan de stoel voor mij hing een scherm waar ik vele series en films kon kijken, muziek kon draaien of kijken op de wereldbol waar ons vliegtuig zich bevond. Van de stewardessen kregen we oortjes. Gedurende de vlucht kregen we nog een fles water, een verfrissend doekje, avondeten, een broodje en een paar drankjes. Fijn dat dit nog inbegrepen zit, al is het eten met houten mes en vork op een klein uitklaptafeltje enigszins onbeholpen.

Zeven uur in de lucht is niet niks! Ik bekeek enkele afleveringen van de Simpsons en een natuurserie, maar schakelde daarna op de muziek over omdat ik droge ogen kreeg van de airco. Op het scherm zag ik dat we over Ierland vlogen, daarna met een boog onder IJsland door totdat we langs Nova Scotia kwamen. De landing werd alweer omgeroepen en we zagen inderdaad Boston uit het raam.

Voor het eerst op Amerikaanse bodem! Ik voegde me in de rij van vreemdelingen bij de douane. De beambte scande mijn paspoort, nam mijn vingerafdrukken, vroeg wat ik kwam doen en hoelang ik bleef. Daarna mocht ik doorlopen, langs een groepje douaniers die iedere nieuwkomer goed in de gaten hielden. Aan de muur hing de Amerikaanse vlag. Het was meteen duidelijk waar we waren. Ik kon mijn koffer zo oppikken, schakelde mijn databundel in en liep achter de rest aan naar de halte van de shuttlebus. Enkele taxi's reden voorbij met reclame op het dak, iets dat je in Nederland nooit ziet.

Met de shuttlebus reden we eerst naar de metrohalte, waar ik eruit moest. Omdat vrijwel iedereen echter bleef zitten en de halte een andere naam had dan ik mij herinnerde dacht ik dat we er nog niet waren. De volgende halte bleek echter de rental car stop te zijn. Ik stapte meteen uit, maar zag dat er géén shuttlebus de andere kant op reed. Oeps! Er zat niets anders op dan weer een kwartier terug te lopen met de koffer in de hand naar de metrohalte. Het was inmiddels donker geworden. Gelukkig kon ik met google maps zien waar ik moest zijn. Eerst een stuk langs de grote weg. Vervolgens kwam ik langs een American football stadion waar men aan het spelen was, daarna kwam ik bij de halte, wat een opluchting! Ik kocht een Charlie-ticket bij de automaat; mijn creditcard werkte gelukkig, anders had ik een probleem gehad, want op zondagavond waren er géén bemande loketten.

Het metronetwerk in Boston werkt goed en bestaat uit zowel metro's als een soort trams. Met de Blue Line kwam ik in het centrum aan; daar stapte ik op de Green Line totdat ik bij Boylston, aan de rand van de Boston Common, uitstapte. Daarna moest ik nog tien minuten lopen naar het hotel. Ik voelde me nog wat opgejaagd, omdat ik niet al te laat wilde inchecken. Het was nog warm, ruim 20 graden. De gebouwen waren ruim neergezet, het leek wel Sim City. Inchecken bij het hotel verliep soepel; zoals gebruikelijk in Amerika werd borg ingehouden op mijn creditcard. Het hotel had badkamers buiten de hotelkamers; dit was geen probleem; er was altijd wel een ruimte beschikbaar.

Ik keek uit op een vroeg-twintigste-eeuws deel van de stad; in de verte zag ik hogere kantoorgebouwen. Het was een lange dag, tien uur plaatselijke tijd, maar voor mij allang nacht. Ik klom in het grote kingsize bed en liet de dag voor wat het was.

Vervolg: Dag 2