Ik kreeg plots een idee! Wel heel avontuurlijk voor mijn doen. Maar waarom niet? Ik ben gezond en kan het financieren. Bovendien is het nog redelijk vredig... in dat gedeelte van de wereld in ieder geval. Ik sliep er nog een paar nachtjes over en schetste een planning... totdat ik de vlucht boekte: 11 dagen naar de Verenigde Staten! Te beginnen in Boston, vervolgens New York en tot slot Washington DC.
Hoe kwam ik daar nu zo bij? New York stond op mijn lijstje; er is daar al enorm veel te zien, maar om nu alleen daar te zijn na zo'n lange vlucht beviel me niet helemaal. Als ik toch in het land was... kon ik net zo goed naar andere plaatsen. Washington DC zou ik ook graag willen zien, en vooruit... Boston ook. Ik besloot daar te beginnen, dan kon ik alvast even 'wennen' aan Amerika voor ik in New York rond zou kijken.
De voorbereiding
Er komt veel bij kijken wanneer je een reis naar de Verenigde Staten boekt. Toen ik wist hoelang ik ongeveer in elke stad wilde rondkijken boekte ik eerst mijn vlucht; deze keer met KLM. Van Schiphol naar Boston (Logan International Airport) en terug van Washington (Dulles International Airport) naar Schiphol. Voor het reizen tussen Boston en New York en tussen New York en Washington boekte ik tickets voor de Amtrak-trein; reizen per trein door de Verenigde Staten is niet het eerste waar je aan denkt; de ervaringen van andere reizigers waren in ieder geval positief. Daarna de hotels, één in elke stad, waarbij ik heen-en-weer navigeerde op Trivago, Booking en Expedia.
Daarna vroeg ik mijn ESTA aan, want zonder kom je als buitenlander niet zomaar de Verenigde Staten in. Ook kocht ik alvast reisgidsen en een reisstekker voor mijn telefoon; degene met twee pinnen - je hebt er ook één met een derde, extra pin voor aarding, maar die schijnt niet in elk stopcontact te passen. Ik regelde ook een databundel van mijn telefoonprovider; héél belangrijk, anders is het een dure grap!
Tot slot vulde ik mijn planning in en kocht alvast tickets voor bezienswaardigheden die ik zeker wilde bekijken. Ik hoef echt niet alles tot op de seconde in te plannen, maar tegenwoordig maken veel locaties gebruik van tijdsloten. Het is niet anders! Zolang je maar genoeg open ruimte in de planning houdt om te genieten van wat je om je heen ziet is alles goed.
Dag 1: zondag 25 augustus
Inchecken op Schiphol ging soepel. Voor het eerst maakte ik gebruik van de zelfbediening bij de bagageband. Na de douane haalde ik wat cash en liep langs de winkeltjes totdat het tijd was naar de gate te gaan. Het grote, blauwe KLM-toestel stond al klaar; één voor één gingen we naar onze plek. Ik had een plek gereserveerd bij het gangpad, zodat ik de benen kon strekken zonder steeds medereizigers te storen. Naast me zat een Amerikaanse moeder met haar kind, die blijkbaar ladingen bakjes bij de snackbar na de douane had gekocht. Het eten van KLM hoefde ze in ieder geval niet.
Het was voor het eerst dat ik op een intercontinentale vlucht zat. Op de stoel lagen een kussentje en deken klaar; aan de stoel voor mij hing een scherm waar ik vele series en films kon kijken, muziek kon draaien of kijken op de wereldbol waar ons vliegtuig zich bevond. Van de stewardessen kregen we oortjes. Gedurende de vlucht kregen we nog een fles water, een verfrissend doekje, avondeten, een broodje en een paar drankjes. Fijn dat dit nog inbegrepen zit, al is het eten met houten mes en vork op een klein uitklaptafeltje enigszins onbeholpen.
Zeven uur in de lucht is niet niks! Ik bekeek enkele afleveringen van de Simpsons en een natuurserie, maar schakelde daarna op de muziek over omdat ik droge ogen kreeg van de airco. Op het scherm zag ik dat we over Ierland vlogen, daarna met een boog onder IJsland door totdat we langs Nova Scotia kwamen. De landing werd alweer omgeroepen en we zagen inderdaad Boston uit het raam.
Voor het eerst op Amerikaanse bodem! Ik voegde me in de rij van vreemdelingen bij de douane. De beambte scande mijn paspoort, nam mijn vingerafdrukken, vroeg wat ik kwam doen en hoelang ik bleef. Daarna mocht ik doorlopen, langs een groepje douaniers die iedere nieuwkomer goed in de gaten hielden. Aan de muur hing de Amerikaanse vlag. Het was meteen duidelijk waar we waren. Ik kon mijn koffer zo oppikken, schakelde mijn databundel in en liep achter de rest aan naar de halte van de shuttlebus. Enkele taxi's reden voorbij met reclame op het dak, iets dat je in Nederland nooit ziet.
Met de shuttlebus reden we eerst naar de metrohalte, waar ik eruit moest. Omdat vrijwel iedereen echter bleef zitten en de halte een andere naam had dan ik mij herinnerde dacht ik dat we er nog niet waren. De volgende halte bleek echter de rental car stop te zijn. Ik stapte meteen uit, maar zag dat er géén shuttlebus de andere kant op reed. Oeps! Er zat niets anders op dan weer een kwartier terug te lopen met de koffer in de hand naar de metrohalte. Het was inmiddels donker geworden. Gelukkig kon ik met google maps zien waar ik moest zijn. Eerst een stuk langs de grote weg. Vervolgens kwam ik langs een American football stadion waar men aan het spelen was, daarna kwam ik bij de halte, wat een opluchting! Ik kocht een Charlie-ticket bij de automaat; mijn creditcard werkte gelukkig, anders had ik een probleem gehad, want op zondagavond waren er géén bemande loketten.
Het metronetwerk in Boston werkt goed en bestaat uit zowel metro's als een soort trams. Met de Blue Line kwam ik in het centrum aan; daar stapte ik op de Green Line totdat ik bij Boylston, aan de rand van de Boston Common, uitstapte. Daarna moest ik nog tien minuten lopen naar het hotel. Ik voelde me nog wat opgejaagd, omdat ik niet al te laat wilde inchecken. Het was nog warm, ruim 20 graden. De gebouwen waren ruim neergezet, het leek wel Sim City. Inchecken bij het hotel verliep soepel; zoals gebruikelijk in Amerika werd borg ingehouden op mijn creditcard. Het hotel had badkamers buiten de hotelkamers; dit was geen probleem; er was altijd wel een ruimte beschikbaar.
Ik keek uit op een vroeg-twintigste-eeuws deel van de stad; in de verte zag ik hogere kantoorgebouwen. Het was een lange dag, tien uur plaatselijke tijd, maar voor mij allang nacht. Ik klom in het grote kingsize bed en liet de dag voor wat het was.
Vervolg: Dag 2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten