Zomer 2023: de koningszetel en een norse barvrouw

 vervolg van dag 2

Dag 3: dinsdag 15 augustus

's Ochtends was ik vroeg op pad; met mijn ontbijt dat ik weer bij Sainsbury's had gehaald - en waar de zelfscanner maar niet kon begrijpen dat ik twee i.p.v. één broodje in het zakje had gestopt - liep ik over Princess Street oostwaarts, samen met Schotten die op weg waren richting hun werk. Het was opnieuw vrij zonnig. Ik pauzeerde in de Princess Street Gardens, vanwaar ik uitkeek op Edinburgh Castle. Vandaaruit klom ik via de Mound, een straat langs het park en over het spoor, naar de Royal Mile. Verbazingwekkend hoe steil de straten daar zijn! Eenmaal op de Royal Mile liep ik deze in zijn geheel naar beneden af. Langs de straat zag ik de plaatselijk bekende zaak Oink, waar je broodjes varkensvlees kon halen. Ik was van plan daar later nog langs te gaan, maar ben er uiteindelijk niet aan toegekomen. Aan het einde van de Royal Mile ligt rechts het Schotse parlement, een gebouw in een eigenzinnige, moderne stijl. Aan de overkant van de weg zie je Holyrood Palace liggen met rechts Holyrood Park, een gigantische heuvel.

Holyrood Palace

De achterkant van Holyrood Palace;
op de achtergrond Holyrood Park

Ik had van tevoren een kaartje geboekt voor Holyrood Palace, de Schotse residentie van de Britse koning. Ook hier dien je d.m.v. een tijdslot te reserveren én persoonlijke gegevens te delen, want het is nog in gebruik als officieel paleis. In de voortuin van het paleis zag ik een groot bronzen beeld van koning Edward VII; die zie je niet vaak! Links van het paleis stond de ruïne van de oude abdij uit de twaalfde eeuw. Na controle van de ingevulde documenten mocht ik naar binnen en kreeg ik een audioapparaat mee. Normaal houd ik niet van zo'n toestel om mijn nek, maar het was nu wel goed om per zaal uitleg te krijgen over wat ik allemaal tegenkwam. Foto's maken was binnen niet toegestaan.

Voor een paleis waren de ruimtes redelijk bescheiden: een aantal slaapkamers, een eetkamer, ontvangstruimtes en als pronkstuk een grote portrettenzaal, met tientallen portretten van alle Schotse koningen vanaf de mythische tijd. Een centrale figuur van het paleis was de Schotse koningin Mary, de nicht van koningin Elizabeth I. Lange tijd woonde zij er, samen met haar minnaar David Rizzio, die in het paleis omgebracht werd. Bij één van de ramen is in de parketvloer voor de show een verwassen bloedvlek aangebracht.

Na de audiotour liep ik rond door de tuin van het paleis; de tuinmannen hadden het gras en de bloemenstruiken goed bijgehouden, want het zag er op-en-top fris uit. In het café bij het paleis haalde ik wat koffie, een heerlijke grote "royal" muffin en alvast wat lunch voor onderweg.

Arthur's Seat

Uitzicht op Edinburgh vanaf Arthur's Seat

Vanuit het paleis liep ik langs Holyrood Park: wat een gigantische, woeste heuvel zo vlak bij de stad! Ik besloot het park in te gaan bij het meertje St. Margaret's Loch, waarin een grote groep zwanen rondzwom. Het park - of heuvel - is begroeid met hoog gras en struiken; af en toe zie je kale rotsen. Hier tussendoor lopen onverharde paden. Ik klom eerst naar de ruïnes van St. Anthony's Chapel. De oorsprong van deze oude kapel is onbekend. Hiervandaan had je al een aardig uitzicht op de stad. Ik ging verder met mijn klim naar de hoogste heuveltop van het park: Arthur's Seat, genoemd naar de legendarische koning Arthur. Je moet een goede conditie hebben, want het is een redelijk steile klim naar de 250 meter hoge top! Op het laatste stuk worden de paden omzoomd door kettingen om je aan vast te houden. Boven was het een drukte van jewelste: iedereen die de heuvel beklommen heeft pauzeert. Ik zag zelfs iemand met een paar hondjes: zouden die ook de hele klim gemaakt hebben?

Vanaf de top kon ik in alle richtingen kijken: ik zag heel Edinburgh tot aan de zeestraat bij de Firth of Forth aan toe, de Noordzee zelf en Musselburgh en in het westen de ruige Pentland Hills. Na een korte pauze daalde ik af van Arthur's Seat, wat niet eenvoudig is - er zitten enkele zeer verticale stukken tussen - en at mijn lunch op de naastgelegen heuvel die bekend staat als Crow Hill; er liepen inderdaad meerdere kraaien rond. Langzaam maar zeker ging ik weer omlaag om de stad verder te ontdekken.

What beer?

Eenmaal terug op de Royal Mile bezocht ik het stadsmuseum van Edinburgh: een klein gebouw met op het eerste gezicht een standaard collectie: enkele maquettes, oude portetten en foto's en zilverwerk. De halsband van terriër Bobby was eveneens tentoongesteld. Ik besloot weer door het centrum rond te dwalen en bezocht onder meer een whiskywinkel waar enkele Vikingen achter de toonbank leken te staan, een filiaal van Armstrongs Vintage, met veel vintage kleren en de National Galleries aan de Mound, waar veel klassieke kunst hing.

Het was alweer tijd voor een borrel. Het duurde even voor ik een geschikte locatie vond, want de meeste pubs en terrasjes waren propvol. Uiteindelijk liep ik halverwege de Royal Mile naar binnen bij No. 1 High Street. De barvrouw, met een typisch rond Brits gezicht, had niet haar beste dag: ze keek alsof ze zich afvroeg wat ik eigenlijk kwam doen in haar stamkroeg. Nou, even wat drinken en daarna een hapje. Ze wees op de tafeltjes en ik ging zitten. Langs kwam ze echter niet: de bedoeling was blijkbaar dat ik zelf naar de toog ging. "I would like some beer," zei ik. "What beer?!" riep ze nors. Nou zeg! Een glas ale rijker vroeg ik om een guinness en de menukaart voor het eten. Plotseling werd de barvrouw aardig. Net als gister nam ik een 'haggis pie', een taartje van aardappel met een laag gekruide haggis bovenop. Naast mij zat een Amerikaans stel. Veel Amerikanen in de stad, overigens.

Goed, deze tweede volle dag in Edinburgh zat er weer op: wat een wandelingen heb ik gemaakt; ik heb een paleis gezien en ben mooi op de top van Arthur's Seat geweest! Morgen maar wat rustiger aan doen...

vervolg: dag 4