Lente 2024: 5. Potten en pannen uit de renaissance

 vervolg van dag 4

Dag 5: woensdag 8 mei

We zaten in de streek van de olijven. Langs de wegen eindeloze velden vol olijfbomen, en af en toe een oude fabriekshal waar olijfolie geperst werd. De olie was duur dit jaar, zeker voor de Andalusiërs die niet zo veel verdienen.

Baeza

Uitzicht op de olijfboomgaarden bij Úbeda

In het voormalige klooster van Baeza waar we sliepen ontbeten we ook. Met de reisleidster liepen we 's ochtends door het stadje. Baeza staat bekend om haar gebouwen in renaissancestijl, en inderdaad waren er veel te zien zoals een oud universiteitsgebouw dat nog steeds in bedrijf is. De gebouwen zijn in tegenstelling tot in het zuiden van Andalusië niet geverfd, alles is bruin. Baeza doet meer Castiliaans dan Andalusisch aan. We klommen door de sfeervolle straatjes, waar het nog stil was. Met een groepje liepen we door naar de kathedraal. Het was een gebouw zoals je zou verwachten, met de nodige pracht en praal, versierde nissen en een kloostertuin. We beklommen de kerktoren en wierpen een blik op het stadje. Ondertussen kwam er een andere groep bezoekers de kerk binnen met een reisleidster die in zeer luid Spaans als een mitrailleur zat te tetteren. Snel gingen we er weer vandoor. Verderop zat een winkeltje waar ze vele soorten olijfolie verkochten. We dronken nog een kopje koffie op het plein, wat hier slechts 1,50 kostte, en gingen weer naar de bus toe.

Úbeda

In de patio van Casa Museo Andalusí
te Úbeda

Tussen Baeza en zusterstad Úbeda liggen wederom vele olijfboomgaarden. Úbeda kent eveneens veel gebouwen uit de renaissance, waaronder een paar stadspaleizen rondom een plein. Bij het uitzichtspunt Mirador de Salvador zijn uitgestrekte heuvels vol olijfbomen met de bergen op de achtergrond te zien. We liepen richtin de Casa Museo Andalusí, een privémuseumpje vol oude artefacten, potten, pannen, kaaspersen, een porseleinen doopvont en middeleeuwse deuren rondom een patio. Het doet knus en ambachtelijk aan.

Na afloop gaan we met een groepje op zoek naar een plek om te lunchen. Eerst zetelen we bij een restaurant dat bij nader inzien iets te sjiek lijkt te zijn. We besluiten het bij een glas vino blanco te houden en verder te zoeken. Tegenover het restaurant zien we een toegankelijkere plek waar ze veel soorten tapas aanbieden. Daar hebben we wel zin in! Na afloop wandelden we nog even door Úbeda. Wat een rustig plaatsje in vergelijking met Córdoba en Sevilla!

Richting Granada

We vervolgen onze reis door de Sierra Mágina richting Granada, waar we buiten de stad in Santa Fé overnachten. Het hotel lijkt iets meer budget te zijn dan de andere plaatsen. De kamer was ook wat verouderd en in de badkamer kon je het riool ruiken. Het avondeten was ook een redelijk eenvoudig buffet. Wel was er een uitgebreide bar, dus we dronken in de buitenplaats gewoon verder en genoten van de ondergaande zon.

vervolg: dag 6

Lente 2024. 4. Bloemen en bogen

vervolg van dag 3

Dag 4: dinsdag 7 mei

Na een ontbijt dat soepeler verliep dan gisteren vertrokken we rond negen uur uit Sevilla. We reden door de grote Andalusische vlakte stroomopwaarts langs de Guadalquivir rivier richting Córdoba. Het beloofde weer een zonnige dag te worden. Halverwege de rit haalden we even een kopje koffie langs de snelweg. Langs het café zaten meerdere ooievaars op hun nesten.

Verkennen van Córdoba

We kwamen aan in Córdoba, de oude hoofdstad van de moren, in de elfde eeuw zelfs de grootste stad van Europa. Het is de geboortestad van de geleerden Seneca, Maimonides en Averroes. Vanaf de zuidoever zagen we de brug richting het oude centrum lopen. De zandstenen kleur deed me Zuid-Frans aan. Onze reisleidster bracht ons tot over de brug en waarschuwde voor de zakkenrollers: Córdoba is zeer berucht als het daarom gaat. Rugzak op de buik en handen in de zakken dus.

Patio in Córdoba met bloeiende planten

Het was zeer druk in de stad. In kleine groepjes verkenden we de smalle straten en kwamen ook in de Calleja de las Flores: een bekende smalle straat met bloeiende geraniums in blauwe potten langs de ramen. In de hele stad bloeiden trouwens veel geraniums en andere heldere bloemen: de bewoners hielden deze maand een wedstrijd wie de mooiste patio bezat.

Toen we als lunch een bocadillo hadden gehaald besloot ik zelf nog een stukje te wandelen. De stad kende vele sporen van de moorse en joodse geschiedenis. Bij de oude synagoge stond een gigantische rij dus die sloeg ik even over. Ik kwam wel de beelden van Averroes en Maimonides tegen; ook stond er nog een flink stuk stadsmuur met kantelen en uitsparingen overeind.

De Mezquita

Om één uur verzamelden we ons bij de Mezquita, het bekendste gebouw van de stad. Op een oud Romeins bouwwerk, waar nog mozaieken van in de vloer te bewonderen zijn, werd in de moorse tijd een grote moskee neergezet; binnenin het gebouw staan honderden zuilen, met elkaar verbonden door middel van gestreepte bogen in Visigothische stijl. In de muur is nog een oud Arabisch mozaiek te zien. Toen de Spanjaarden de stad hadden heroverd op de moren bouwden zij een kathedraal aan de mezquita vast.

De bekende bogen in de Mezquita

Een Spaanse gids leidde ons rond door de mezquita, maar de oortjes die ze had uitgedeeld deden het slecht; ze sprak ook vrij zacht Engels in een Spaans accent. Ik verstond er niet veel van! Dat maakte ook niet uit, want er was genoeg om zelf te zien. Na afloop bezochten we opnieuw het smalle straatje met de bloempotten en gingen we de kleine synagoge in; één van de weinige middeleeuwse synagogen die er in Spanje nog zijn. Bijzonder om te weten, al ben je er wel zo doorheen gelopen.

Ontspannen en door...

Na afloop gingen we weer met het gebruikelijke groepje op zoek naar een plek om te lunchen; daar zijn de Spanjaarden wel goed in! De hele middag is men daar mee bezig. Op een pleintje bestelden we allerlei tapas: patatas bravas, gesuikerde aubergine... en een lekker glas Málaga-bier erbij, met een vrolijke meneer op de fles. We struinden nog even door de smalle straatjes en ik had weer zin in een ijsje, nu met mango, en keerden aan het einde van de middag weer terug naar de bus.

We reden verder oostwaarts door de grote beheuvelde vlakten en zagen steeds vaker olijfboomgaarden, tot aan de horizon! Deze streek staat bekend als het kerngebied van de olijfolieproductie. In het stadje Baeza stapten we uit: hier was onze slaapplek voor komende nacht: een voormalig klooster. Voordat we aan het diner gingen borrelden we met de groep nog even in de binnenplaats. Wat een rust hier, anders dan de drukte in Córdoba! We bespraken de dag en daarna was het weer tijd om uit te rusten.

vervolg: dag 5

Lente 2024: 3. Smalle straatjes en sangria

 vervolg van dag 2

Dag 3: maandag 6 mei

Rond zeven uur was ik al aangekleed om zelf de stad alvast eens te verkennen. Het was nog donker. Buiten het grote hotel zag ik de middeleeuwse stadsmuur in schemerlicht. Ik liep door de zandkleurige poort die mij in de wijk Macarena bracht. Naast enkele werklieden die aan het lossen en laden waren was het rustig. De straten waren lang en omringd door hoge appartementengebouwen, in wit, okergeel, rood, en vele andere kleuren geverfd. Bij één van de vele kerken sloeg ik af en keerde weer terug om te ontbijten in het hotel. Dit ging minder soepel dan gedacht! Het liep tegen acht uur en het was al druk in de ontbijtzaal! Zelf kon je geen tafelgerei pakken, dat lag al klaar - maar wel al gebruikt! Het personeel was wat chaotisch en verving het niet tijdig. Dan maar snel een bakje muesli. Koffie komt later vandaag wel.

Plaza de España

Een zonnig balkon in de wijk Santa Cruz

Met onze buschauffeur José vertrokken we zuidwaarts de stad in richting het het grote park Parque de Maria Luísa, waar in 1929 de Plaza de España werd gebouwd voor de wereldtentoonstelling van dat jaar. Op het plein staat een fontein en zijn enkele bruggetjes over het water heen. Rondom het plein een lang, halfrond gebouw met een grote zuilengalerij in een art deco stijl met moorse elementen. Het was er zo rond half tien nog rustig, wel zaten de in Zuid-Europa gebruikelijke straatverkopers klaar met hun waaiers en andere toeters en bellen. Door de zuilengalerij echoden zwaluwen. Met een groepje liepen we het park in aan de voorkant van de galerij. Voor de echte toerist stonden er paardenkoetsen klaar; dat lieten we maar zitten. In het park liepen zwerfkatten rond en stonden enkele bomen met grote, gerimpelde stammen.

Santa Cruz en de kathedraal

Na een tijdje vertrokken we met de bus weer noordwaarts richting de oude joodse wijk Santa Cruz. Hier hadden we een stadswandeling met een Nederlandse gids die al tijden in de omgeving woont. Hij vertelde over de Romeinse, joodse en moorse geschiedenis van de stad, een beroemde schilder en de eigenaardigheden van de wijk. Hier waren enkele zeer smalle straten en stegen, waaronder de "steeg van de kus", zo smal dat je elkaar bij het passeren welhaast een kus moest geven. We wurmden ons door de stegen richting de kathedraal. Voor het paleis, de Real Alcazar waren voor een groep van onze grootte helaas geen kaarten meer. Wel jammer, had ik het schema geweten, dan had ik denk ik ruim van te voren voor mijzelf een plaats geregeld. Goed, mocht ik er nog eens komen... we splitsten ons op in groepjes en dronken koffie op de terrasjes aan de Calle Mateos Gago. Langs de straat stonden sinaasappelbomen, waarvan de vruchten helaas bitter smaken. We keken uit op de toren van de kathedraal, de Giralda, die eerder een minaret was geweest.

Plein bij de kathedraal
van Sevilla

Onze stadsgids nam ons mee de enorm grote kathedraal in. We leerden er over de heilige Antonius van Padua, beschermer van de reizigers en verloren zielen, zagen het gigantische altaarstuk van Pierre Dacart en de grafkist van Columbus, gedragen door vier ridders die symbool stonden voor de vier Spaanse koninkrijken. Columbus is meerdere malen herbegraven geweest voordat hij hiernaartoe werd gebracht.

Na de rondleiding besloot een aantal van ons om de Giralda-toren te beklimmen. Één lange helling leidde ons naar de top. Het schijnt dat de imam in de moorse tijd de klim meerdere malen per dag maakte om de oproep tot het gebed te maken; hij zal wel een goede conditie gehad hebben! Boven waren ramen met rasters ervoor en heel veel mensen; je zag de stad wel, maar het was geen goed, weids uitzicht. Omdat het net één uur 's middags was beierden de grote klokken die recht boven ons hoofd hingen. Dat was even schrikken! Toen we allemaal het uitzicht aan alle kanten bekeken hadden, keerden we weer terug naar beneden.

Dwalen door Sevilla

Het was tijd voor de lunch. In één van de vele eetgelegenheden, die ik nu niet meer terug kan vinden, bestelde ik een "Spaanse omelet" met zalmsaus en een halve liter bier. De Spaanse omelet bleek een soort aardappelgratintaart. Het bier hier is lichter vanwege de temperaturen. Het was alweer 25 graden en zonnig. We deden het rustig aan onder de parasol en genoten van de maaltijd.

Achter de stierenarena

Met een groepje wandelden we vervolgens langs de kathedraal richting het Real Alcazar, waar we wel de blik konden werpen op de buitenplaats. Daarna liepen we langs het zeer sjieke hotel Alfonso XIII, waar koningin Beatrix ook geslapen heeft naar de rivier Guadalquivir toe. We liepen over de boulevard langs de middeleeuwse uitkijktoren Torre del Oro richting de stierenarena. Ook hier bloeide de paarse jacaranda-boom. De stierenarena had twee ronde ramen aan de voorkant die net ogen leken. Het gebouw was wit met okergele balken. Zoals de meeste gebouwen in de stad leek het fris geverfd; niets was verwaarloosd. Aan de zijkant stonden de toegangsprijzen aangegeven: in de schaduw zitten was het duurst. We waren niet van plan naar een stierengevecht te gaan, en liepen weer door. Omdat het warm was besloten we weer ergens wat te gaan drinken. Achter de arena gingen we bij een bar zitten, lekker onder de parasol. Ik nam er een sangria, de zoete Spaanse wijn met vruchten.

Verfrist dwaalden we weer verder de stad in richting een groot houten bouwwerk in moderne architectuur, de Metropol Parasol. Hieronder was het koeler. Het leek een plein voor moderne culturele activiteiten. Rond het einde van de middag was het er nog rustig. We liepen verder en hadden zin in een ijsje. Ik nam lekker een hoorntje met citroen- en bosvruchtenijs. In Spanje zijn ze meestal gul bij het scheppen van de bolletjes en dat was ook nu weer zo. Tegen etenstijd verzamelden we ons weer bij de grote kathedraal, waarna we terugkeerden in het hotel. Hier aten we gezamenlijk onze maaltijd - wederom een buffet om zelf op te scheppen en een glas witte wijn erbij.

's Avonds nog even opfrissen en alvast inpakken, want morgen zouden we opnieuw verder reizen het binnenland in...

vervolg: dag 4