Lente 2024: 7. Pampaneira en de dansende oma

vervolg van dag 6

Dag 7: vrijdag 10 mei

Straatje in Pampaneira

Vanochtend reden we zuidwaarts richting de Sierra Nevada, de hoge bergen van Andalusië waar ook nog sneeuw op enkele toppen lag. José is een geoefend buschauffeur: hij neemt ons zeer soepel mee langs de vele haarspeldbochten, al lijkt de afgrond vanuit de bus wel heel diep... we klimmen gestaag. Net voorbij Lanjarón, bekend van het bronwater, stoppen we even bij een uitzichtpunt om het dorp te bewonderen. Daarna rijden we langs nog meer haarspeldbochten. De weiden langs de bergen bloeien volop. Bij het dorp Pampaneira stappen we uit. De dorpen langs de zuidkant van de Sierra Nevada staan bekend als de Alpujarras. In de zestiende eeuw werden de Moren door de Spanjaarden hiernaartoe verdreven. De dorpen hebben vierkante, witte huizen met paddenstoelachtige schoorstenen.

Las Alpujarras

We drinken met een groepje eerst een kopje koffie in Pampaneira. De caféhouder is heel vriendelijk. Wat een rust ten opzichte van de stad! We komen langs een straatje waar een traditionele kruidenier zit, de hammen hangend aan het plafond. Verder zien we veel textielwinkels en -werkplaatsen. In één winkeltje begint een vrouw al uit te leggen hoe het weefgetouw werkt; we kijken even, maar gaan er al snel vandoor: het lijkt ons stiekem een verkooptruc. We bezoeken nog even een souvenirwinkeltje en vervolgen onze weg de bergen in, langs Pitres richting Pórtugos.

Onderweg stappen we even uit voor een rondleiding door een hamdrogerij. Voor de deur wandelt een kat rond, die door de hamdrogers met stukjes vlees en een bakje reuzel verwend wordt. Binnen hangen duizenden grote hammen in trossen aan het plafond. Ze drogen hier voor maanden, misschien zelfs enkele jaren, voordat ze verkocht worden. Een werknemer smeert de hammen met reuzel in om ze te beschermen tegen ziekten. Tussen de hammen staat een tafel met bordjes ham, kaas en een drankje. We pauzeren hier, genieten van de versnaperingen en hebben lol om de toch wel vreemde locatie waar we ons begeven. Na de kat een aai te hebben gegeven, vervolgen we onze weg richting Pórtugos.

Serranohammen bij Pórtugos

Hier lunchen we met een traditionele Andalusische soep, gemaakt van de plaatselijke bergproducten. Buiten het dorp dalen we af naar een beekje waar zich een ijzerhoudende bron bevindt. Het stroomdal van de beek is inderdaad rood van kleur. Degenen uit de groep die het aandurfden uit de bron te drinken proefden inderdaad een ijzersmaak. Ik sloeg de bron maar even over... We reden weer terug over de smalle wegen en sloegen af bij Órgiva, een kunstenaarsdorp. Vandaaruit kwamen we langs een stuwmeer met een grote dam. Het water stond lager dan normaal, een gevolg van het droge voorjaar. Daarna keerden we terug naar ons hotel in Santa Fé om te dineren.

De dansende oma

Onze reisleidster had een verrassing: we konden vanavond naar een traditionele dansvoorstelling in Sacromonte, een wijk in Granada bekend om haar grotwoningen. Met een plaatselijke gids gingen we op weg. Eerst klommen we weer de Arabische wijk Albaicín in, van waaruit we het in de nacht verlichte Alhambra konden zien liggen. Daarna nam ze ons langs enkele historische plekken en vertelde hier uitvoerig over. Verwarrend! We zouden toch naar de dansvoorstelling gaan? Vermoedelijk zat ze tijd te rekken om te voorkomen dat het in de grotwoning te druk zou worden. Plotseling maande ze ons echter om flink door te lopen richting Sacromonte. De smalle straatjes waren een gekkenhuis om doorheen te wandelen, want er moesten ook auto's doorheen, die bovendien van beide kanten kwamen.

De grotwoning waar de dansvoorstelling gehouden werd had aan de voorzijde een bar en restaurant; daarachter was een besloten ruimte met een dansvloer, versleten door de vele hakken die daarop bewogen hebben. Nadat we een wijntje besteld hadden begon de dans: rauwe flamenco. Vergezeld door geklap op de twaalfkwartsmaat, de gitaren en zang dansten de danseressen uitbundig, maar ook ingetogen. Ze droegen traditionele flamenco-jurken. Tijdens het dansen hielden ze hun ogen dicht. Het ritme kon zeer snel gaan. Ze tikten met hun hakken zo hard, dat het leek of de splinters er vanaf vlogen. Na de danseressen volgde een mannelijke danser, daarna kwamen weer twee danseressen het toneel op, van wie de ene bekend stond als de flamenco-oma. Ze was de zeventig wel gepasseerd, maar straalde nog uit dat ze de baas was. Het dansen ging wat minder soepel, maar ze blonk uit met de castagnetten. Zichtbaar genoot ze van de aandacht. Wat een belevenis! Met deze avond sloten wij ons verblijf nabij Granada af. Morgen weer richting de kust.

vervolg: dag 8